Giuseppe „Pino” Donaggio urodził się w Wenecji, w rodzinie muzyków. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku 10 lat, początkowo w Konserwatorium Benedetto Marcello w Wenecji, a następnie w Konserwatorium Giuseppe Verdi w Mediolanie pod kierownictwem słynnego dyrygenta Claudio Abbado. Zadebiutował profesjonalnie w wieku 14 lat, wykonując muzykę Vivaldiego na antenie jednej z włoskich rozgłośni radiowych. Jeszcze jako nastolatek Donaggio pisał utwory dla innych artystów, zaś około roku 1959 odkrył rock & roll, porzucając muzykę klasyczną na rzecz popularnej i debiutując jako wokalista wraz z kanadyjskim piosenkarzem popowym Paulem Anka.
W konsekwencji lata 60-te upłynęły Donaggio pod znakiem sukcesów na scenie muzyki rozrywkowej. W szczególności warto wspomnieć tu o jego piosence „Io che non vivo”(You don’t have to say you love me) z 1963 roku, która stała się wielkim hitem na całym świecie, sprzedała się w ponad 60 milionach kopii i była coverowana m.in. przez Elvisa Presley’a i Dusty Springfield.
Filmowa kariera Donaggio wystartowała w latach 70-tych. Pierwszym sukcesem Włocha była nagrodzona przez brytyjską prasę muzyka do filmu Nicolasa Roega Don’t Look Now (1973), którą Donaggio w dużej mierze wykonał samodzielnie; ścieżka ta zawierała wiele późniejszych „znaków firmowych” kompozytora, w szczególności na szeroką skalę operowała kontrastem elementów lirycznych oraz ilustracji typowo horrorowej. W następnej kolejności do Pino zwrócił się Brian De Palma, co zapoczątkowało najsłynniejszą relację na linii reżyser-kompozytor w całej karierze Włocha. Ich pierwszy wspólny projekt, horror Carrie okazał się dużym sukcesem – miał również niebagatelne znaczenie dla rozwoju artystycznego Donaggio, który za sprawą De Palmy i temp-tracku został uwrażliwiony na wpływ stylistyki Bernarda Herrmanna. Duch Herrmanna będzie towarzyszył Włochowi przez następne kilka dekad przy takich projektach, jak Dressed to Kill, Blow Out, Body Double, Raising Cain czy Passion.
Jak twierdzi sam kompozytor, zawsze lubił pracować z młodymi reżyserami. Gdy pierwszy raz zdecydował się napisać muzykę dla Joe Dantego (Piranha, potem również The Howling), powiedział o tym Brianowi De Palmie, który do pomysłu podszedł podobno z dużą dozą niechęci. Innymi współpracownikami Donaggio byli Marcello Aliprandi (m.in. Corruzione a Palazzo di Giustizia, Un sussurro nel buio, Morte in Vaticano), Giuseppe Ferrara (autor głośnego filmu Il Caso Moro z 1986 roku), Dario Argento (Trauma), Roberto Benigni (Non ci resta che piangere), Liliana Cavani (Dove siete? Io sono qui).
W 2013 roku Donaggio skomponował ścieżkę dźwiękową do poświęconego historii włoskiego neorealizmu dokumentu Non eravamo solo… Ladri di biciclette – Il neorealismo. Jego muzykę można usłyszeć również w telewizyjnym serialu Don Matteo.
Donaggio znany jest z wykorzystywania w swojej muzyce filmowej elektroniki i popowego akompaniamentu, choć jak sam przyznaje, nigdy nie zdobył się na stworzenie w pełni elektronicznej ilustracji. Najbliższa temu pomysłowi była ścieżka do horroru La Setta Michele Soaviego (1991), niemal w całości bazująca na elektronice, jednak nawet w jej przypadku Donaggio wykorzystał kilka instrumentów smyczkowych.
Z ciekawostek warto też wspomnieć, że Donaggio był pierwszym wyborem producenta słynnej Misji, niestety dla niego w międzyczasie premierę miało Dawno temu w Ameryce i ten sam producent zakochał się w muzyce Ennio Morricone.
Nagrody:
- Włoskie Złote Globy:
- 1996 – Palermo Milano solo andanta
- World Soundtrack Awards:
- 2012 – nagroda za całokształt dokonań
- Sitges – Catalonian International Film Festival:
- 2013 – nagroda honorowa
- Mystfest:
- 1992 – nagroda za całokształt dokonań
Nominacje:
- Saturn Award:
- 1981 – Dressed to Kill
- David di Donatello Awards:
- 2008 – Milano Palermo – Il ritorno (najlepsza piosenka – „L’arrivo a Milano”)
- 1995 – Un eroe borghese
- Fangoria Chainsaw Awards:
- 2005 – Seed of Chucky
- Włoskie Złote Globy:
- 2008 – Guido che sfido le Brigate Rosse
- 2000 – Sulla spiaggia e di la dal molo
- 1997 – Il carniere
- Italian National Syndicate of Film Journalists:
- 1997 – L’arcano incantatore
- 1994 – Dove siete? Io sono qui
