O tym, że Thomas Newman zostanie kompozytorem muzyki filmowej wiedzieli wszyscy zanim się jeszcze urodził. Wszak jeśli pochodzi się z tak umuzykalnionej rodziny (syn Alfreda Newmana; siostrzeniec Lionela i Emila, kuzyn Randy’ego i Joeya oraz brat Davida – wszyscy są autorami muzyki filmowej) nie trudno przewidzieć, jaką ścieżkę dlań zaplanowano. Thomas Newman kompozytorem muzyki filmowej po prostu musiał zostać. Wbrew pozorom nie było to jednak wcale takie proste jak mogłoby się wydawać.
Thomas Montgomery Newman przyszedł na świat w Los Angeles 20 października 1955. Dorastał w Hollywood w atmosferze muzyki, filmu i komponowania. Nic więc dziwnego że od zawsze w jego życiu obecna była muzyka (uczył się grać na skrzypcach i fortepianie). Swoją przyszłość również zdecydował się poświecić muzyce. Wybrał więc naukę na południowo-kalifornijskim uniwersytecie USC (tam jednym z jego wykładowców była ikona hollywoodzkiej muzyki filmowej David Raksin), następnie zaś przeniósł się na Yale, gdzie obronił tytuł magistra. Już będąc na studiach zaczął zdobywać doświadczenie w tworzeniu muzyki pod film. Dzięki rodzinnym powiązaniom otrzymał pierwszą pracę (załatwił mu ją wujek Lionel, będący w owych latach szefem muzycznym wytwórni Fox) polegającą na orkiestracji kilku fragmentów „Powrotu Jedi” Johna Williamsa. Jak wspomina sam kompozytor zlecenie nie było zbyt ambitne, bowiem notatki mistrza były tak dokładne, że nie wymagały specjalnego wysiłku, jednak sam fakt współpracy z jednym z największych kompozytorów muzyki filmowej, stanowił doświadczenie bezcenne.
Po studiach mimo rodzinnych koneksji rozpoczął się dla Newmana mozolny proces przebijania do hollywoodzkiej czołówki. Początkowo pisał muzykę do produkcji teatralnych i spektakli wystawianych na Broadwayu, grał też w offowych zespołach „Tokyo 77” i „The Innocents” (oba grały bardzo awangardową muzykę łączącą elektronikę, z modną podówczas psychodelą).
Przełom nastąpił w roku 1984, kiedy to do Thomasa Newmana zwrócił się jego dawny przyjaciel Scott Rudin, który poprosił o pomoc przy stworzeniu muzyki produkowanego przez niego filmu zatytułowanego „Reckless”. I to właśnie ta partytura jest oficjalnym debiutem kompozytora na dużym ekranie. Jednak Hollywood zauważył młodego kompozytora dopiero rok później, kiedy to opatrzył on partyturą dźwiękową film Madonny „Desperately Seeking Susan”. Chwalono go za indywidualny głos, nie kopiujący znanych dotychczas styli ilustrowania filmów. Te ciepłe słowa sprawiły, że twórca na dobre zadomowił się branży filmowej, a całe lata 80 i początek lat 90 poświęcił na rozwijanie i udoskonalanie swego muzycznego języka. Jego muzykę w owym czasie mogliśmy najczęściej wysłuchiwać w filmach rozrywkowych i niezobowiązujących komediach („Welcome Home, Roxy Carmichael”, „Jumpin’ Jack Flash”, czy „The Lost Boys).
Do światowej czołówki Hollywood Thomas Newman przebił się jednak dzięki dramatom jakie dane mu było ilustrować w początku lat 90. „Fried Green Tomatoes”, „The Player” (uważany przez samego kompozytora za jedno z jego najlepszych osiągnięć), „Little Women” i „The Shawshank Redemption”, nie tylko ugruntowały pozycje twórcy, ale też zapewniły mu deszcz nagród (dwa ostatnie nominowane były do Oskara). Dzięki tym partyturom Newman stał się autorem rozpoznawalnym, kojarzącym się z ilustracją do kina psychologicznego, ambitnego, a jednocześnie nie pozbawionego nuty komercji („The Horse Whisper”, „Green Mile”, „Meet Joe Black”).
Nic więc dziwnego, że Sam Mendes kręcąc „American Beauty”, do współpracy zaprosił właśnie Newmana, którego styl idealnie zdawał się pasować do inteligentnego, a jednocześnie przepełnionego emocjami filmu. Partytura ta oczarowała widzów i chociaż nie dane jej było zdobyć Oskara (Newman odebrał za nią jedynie nagrodę BAFTA), to jednak dla wielu miłośników muzyki filmowej, to właśnie ten score jest uznawany za największe osiągnięcie kompozytora.
Po sukcesie „American Beauty” Thomas Newman w dalszym ciągu kontynuuje wypracowaną przez siebie metodę ilustrowania. Jedyne zmiany polegają na zwiększeniu eksperymentów z elektroniką. Choć wielu drażni podobna melodyka i samopowielanie pomysłów (szczególnie w zakresie orkiestracyjnym) muzyce Newmana nie można odmówić skuteczności w podkreślaniu emocji widzianych na ekranie. Także krytycy dostrzegają ten potencjał nominując kompozycje Newmana do prestiżowych nagród. I nie ma tu znaczenia czy są to seriale „Boston Public”, „Six Feet Under”, filmy fabularne „White Oleander”, „Angels in America”, „Lemony Snicket’s A Series Of Unfortunate Events”,”Jarhead”, czy animacje „Finding Nemo”, WALL-E.
Muzyka Newmana zakorzeniła się nie tylko w filmie. Bardzo często wychodzi poza swoje pierwotne medium. Sięgają po nią twórcy opraw muzycznych do wielkich wydarzeń plenerowych (otwarcie, zamknięcie igrzysk olimpijskich), ale także gwiazdy muzyki popularnej (Seal w swojej piosence My Vison wykorzystał fortepianowy podkład z utworu Brooks Was Here umieszczonego na ścieżce do „The Shawshank Redemption”.) Newman został także poproszony o napisanie specjalnego utworu z okazji jubileuszu założenia miasta Clevland.
Styl Thomasa Newmana należy bez wątpienia do jednych z najbardziej rozpoznawanych głosów w Hollywood. O ile wczesne płyty zdominowane były przez elektronikę, o tyle począwszy od „The Rapture” do głosu zaczęło dochodzić wykorzystywanie bardziej tradycyjnego brzemienia orkiestry, wzbogaconego o akcenty niekonwencjonalnie wykorzystanych instrumentów z różnych rejonów świata: (przestrojona mandolina, tabla, Xaphoon, saz). Newman to mistrz tworzenia nieprzewidywalnych melodii, gdzie niczym w wulkanie emocji mieszają się minimalistyczny fortepian, miekka sekcja smyczkowa i awangardowo nastawiona perkusja.
Thomas Newman to bez wątpienia jeden z najciekawszych twórców Hollywood. Kompozytor, który jak nikt chyba potrafi łączyć artyzm z komercją. Jego muzyka najeżona jest ciekawymi eksperymentami, które są wyrazem twórczej potrzeby, a nie marketingowym chwytem. Niestety wielu krytyków odnosi wrażenie, że autor zbyt często bazuje na kliszach, które wypracował w trakcie swojej niedługiej przecież kariery. Jest to jednak trybut, jaki płaci każdy kompozytor posiadający tak wyrazisty własny głos. Wszyscy jednak wierzymy, że Thomas nie powiedział jeszcze ostatniego zdania i kolejne partytury nie tylko zaskoczą nas aspektem formalnym, ale także i zupełnie nową treścią.
NAGRODY:
Annie
- 2004: Finding Nemo
Australian Film Institute Award
- 1998: Oscar and Lucinda
BAFTA
- 2000: American Beauty
BMI Film & TV Awards
- 2013: Skyfall
- 2012: The Help
- 2009: WALL-E
- 2005: Six Feet Under, Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events
- 2004: Finding Nemo
- 2003: Six Feet Under, Road to Perdition
- 2002: Six Feet Under
- 2000: American Beauty, Erin Brockovich, The Green Mile
- 1999: The Horse Whisperer
- 1997: Phenomenon
- 1995: Little Women
- 1994: Scent of a Woman
- 1993: Fried Green Tomatoes
- 1987: Gung Ho
Chicago Film Critics Association Awards
- 2008: WALL-E
Emmy
- 2002: Six Feet Under
Grammy
- 2014: Skyfall
- 2009: piosenka „Down To Earth” z filmu WALL-E
- 2001: American Beauty
Hollywood Film Festival
- 2004: Kompozytor roku
Sierra Award
- 2006: The Good German
Nagroda im. F. Loewe na Festiwalu w Palm Springs
- 2014: Saving Mr. Banks
- 2006: The Good German
Phoenix Film Critics Society Awards
- 2012: Skyfall
World Soundtrack Awards
- 2008: „Down To Earth” z filmu WALL-E
NOMINACJE:
Oscar
- 2014: Saving Mr. Banks
- 2013: Skyfall
- 2009: WALL-E – score + piosenka „Down To Earth”
- 2007: The Good German
- 2005: Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events
- 2004: Finding Nemo
- 2003: Road to Perdition
- 2000: American Beauty
- 1996: Unstrung Heroes
- 1995: Little Women, The Shawshank Redemption
Saturn
- 2013: Skyfall
- 2004: Finding Nemo
- 2000: The Green Mile
- 1999: Meet Joe Black
BAFTA Awards
- 2009: WALL-E
Broadcast Film Critics Association Awards
- 2014: Saving Mr. Banks
- 2012: piosenka „The Living Proof” z filmu The Help
- 2009: piosenka „Down To Earth” z filmu WALL-E
- 2007: The Good German
Emmy
- 1991: Against the Law
Film Critics Circle of Australia Awards
- 1999: Oscar and Lucinda
Złoty Glob
- 2012: piosenka „The Living Proof” z filmu The Help
- 2009: piosenka „Down To Earth” z filmu WALL-E
- 2000: American Beauty
Grammy
- 2009: WALL-E
- 2005: Angels in America
- 1997: Unstrung Heroes
- 1995: The Shawshank Redemption
Sierra Award
- 2000: American Beauty
Online Film Critics Society Awards
- 2000: American Beauty
Phoenix Film Critics Society Awards
- 2013: Saving Mr. Banks
- 2011: piosenka „The Living Proof” z filmu The Help
- 2003: Road to Perdition
Central Ohio Film Critics Association Awards
- 2014: Saving Mr. Banks
Washington DC Film Critics Association Awards
- 2013: Saving Mr. Banks
Satellite Award
- 2012: Skyfall
- 2008: WALL-E
- 2004: Finding Nemo
World Soundtrack Award
- 2013: Skyfall + kompozytor roku
- 2008: WALL-E
- 2005: Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events
- 2003: Road to Perdition
