Lista artykułów

Koncert muzyki z filmów studia Pixar uświetnił dwa tegoroczne wydarzenia: po pierwsze, Dzień Dziecka, po drugie oficjalną inaugurację działalności świeżo wybudowanej hali widowiskowej Kraków Arena. Widowisko było zatem skierowane przede wszystkim do najmłodszych, których udział - za sprawą szkół oraz niedrogich biletów - zagwarantował organizatorom sukces frekwencyjny (ponad 10.000 widzów)...

Przed miesiącem przyjrzeliśmy się pierwszemu z francuskich duetów kompozytorsko-reżyserskich - dzisiaj pora na kolejny. François de Roubaix i Roberto Enrico wspólnie pracowali przy pierwszym krótkim metrażu, wspólnie też zadebiutowali na kinowym ekranie. Młodzieńcza kreatywność obu artystów zrodziła całą serię nietuzinkowych prac - wyśmienitych tematów jest tam co niemiara, a każdy z nich zaskakuje konceptem, brzmieniem i nieskrywanym entuzjazmem. Dzisiejszy odcinek to prawdziwa wycieczka po najlepszych melodiach francuskiego kina lat 60. i 70.

Powojenni filmowcy francuscy nigdy nie kryli fascynacji kinem amerykańskim, w tym jednym z najbardziej amerykańskich gatunków - szeroko pojmowanym filmem sensacyjnym. Do grona reżyserów zafascynowanych kryminalnymi fabułami, policyjnymi śledztwami i przestępczym półświatkiem należeli między innymi Georges Lautner i Alexandre Arcady. Żeby udowodnić, jak świetna muzyka powstawała do ich filmów, wraz z redaktorem Łukaszem Koperskim wybraliśmy dla Was dwa albumy - ze świetnymi tematami, niebanalnymi aranżacjami i udziałem wybitnych solistów.

Jest muzykologiem, kompozytorem, aranżerem, performerem… ale przede wszystkim jest sobą. Marcin Pukaluk to artysta raczej mało znany wśród szerokiego grona odbiorców muzyki filmowej. Z tego też tytułu postanowiliśmy przybliżyć Wam jego sylwetkę, a doskonałą ku temu okazją jest 40-minutowa rozmowa, jaką kilka dni temu zarejestrowałem w studiu Radia Podlasie. Nie będzie to typowy wywiad, gdzie kompozytor odpowiada na z góry przygotowane pytania. Raczej rozmowa o inspiracjach, tym co cenimy w muzyce i co jest bolączką współczesnej muzyki filmowej. Zachęcamy do słuchania i komentowania!

Spośród 21 filmów pełnometrażowych Françoisa Truffauta, Georges Delerue skomponował muzykę jedynie do niespełna połowy z nich. Filmografię francuskiego reżysera można podzielić na kompozytorskie etapy, rozdzielane rozstaniami i powrotami do współpracy z Delerue. Wspólny dorobek obu artystów jest miłośnikom muzyki filmowej doskonale znany - z tego też powodu celem niniejszego artykułu będzie przybliżenie pozostałej czwórki kompozytorów Truffaut: Jeana Constantina, Bernarda Herrmanna, Antoine'a Duhamela oraz Maurice'a Jauberta.

François Truffaut: kinofil, pasjonat muzyki filmowej. Wszyscy dobrze znamy duet, który ów wybitny francuski reżyser stworzył z Georgesem Delerue. Warto jednak pamiętać, że Delerue pracował przy 10 spośród 21 filmów Truffauta. W pozostałych produkcjach twórca 400 batów wykorzystał muzykę innych kompozytorów: Jeana Constantina, Bernarda Herrmanna, Antoine'a Duhamela oraz Maurice'a Jauberta. W dzisiejszym odcinku cyklu zajmiemy się tymi właśnie artystami.

Żywa legenda francuskiej Nowej Fali, niestrudzony zdobywca kobiet, pasjonat futbolu i boksu: Jean-Paul Belmondo. Żaden inny aktor znad Sekwany nie pojawia się równie często na okładkach płytowych soundtracków. I to jakich soundtracków! Belmondo od początku swojej błyskotliwej kariery ma niesamowitą zdolność inspirowania kompozytorów filmowych, którzy odwdzięczyli mu się wyśmienitymi, charyzmatycznymi tematami, stanowiącymi dziś niekwestionowany kanon francuskiej muzyki filmowej. Po krótkim spotkaniu z ikonicznym aktorem w ramach pierwszego etapu naszego Tour de France, przyszła pora przyjrzeć się jego osobie uważniej - choć nie po raz ostatni!

Świat muzyki filmowej od zawsze żyje kompozytorsko-reżyserskimi duetami. Nikomu nie trzeba przedstawiać takich tandemów, jak John Williams i Steven Spielberg, Bernard Herrmann i Alfred Hitchcock, czy Danny Elfman i Tim Burton. Kinematografia francuska na przestrzeni dekad również wyprodukowała co najmniej kilka ikonicznych duetów; do najsłynniejszych można zaliczyć Francisa Lai'a i Claude'a Leloucha oraz Georgesa Delerue i Françoisa Truffauta. W dzisiejszym odcinku naszego cyklu przyjrzymy się dwóm panom o nazwisku Hossein, którzy w latach 50-tych i 60-tych ubiegłego wieku stanowili "azerską siłę" francuskiej sceny filmowej.

Czym byłaby muzyka filmowa bez kina kostiumowego? Rzadko który gatunek wyzwala w kompozytorach takie pokłady wyobraźni i muzycznej wirtuozerii. Barwne kostiumowe freski to oczywiście specjalność Hollywoodu, ale i Francuzi mają na tym gruncie dokonania, których nie muszą się wstydzić. Trudno się temu zresztą dziwić, skoro dzieje ich państwa oraz narodowy dorobek literacki stanowią studnię bez dna, jeśli chodzi o tematy skrojone idealnie do wykwintnego kina historycznego. W dzisiejszym odcinku przyjdzie nam sprawdzić, jak z kostiumowym sztafażem poradzili sobie dwaj gwiazdorzy francuskiej muzyki filmowej: Michel Magne oraz Francis Lai.

Tytan francuskiego kina sensacyjnego, Jean-Pierre Melville, był reżyserem o bardzo sprecyzowanych poglądach muzycznych. Jego filmy, inspirowane tradycją amerykańskiego kina noir, rozbrzmiewają posępną symfoniką i szeroką paletą jazzowych brzmień. Pracowali dla Melville'a najbardziej prominentni kompozytorzy francuskiej sceny soundtrackowej lat 50-tych i 60-tych: Misraki, Delerue, De Roubaix, Legrand, Solal, Demarsan, Colombier... Kawał historii kina i muzyki filmowej.

Pogarda (Le Mépris) miała być próbą połączenia nonkonformizmu twórców francuskiej La Nouvelle Vague z hojnym zapleczem budżetowym i logistycznym, jakie mógł im zagwarantować hollywoodzki system finansowania. Jednakże wskutek spięć na linii reżyser-producenci film wyszedł ostatecznie aż w trzech wersjach: francuskiej i amerykańskiej, z muzyką Georgesa Delerue, oraz włoskiej, z muzyką Piero Piccioniego. W poniższym artykule porównamy obie ścieżki dźwiękowe i spróbujemy dokonać ich oceny.

Wielu z naszych czytelników kojarzy zapewne filmowe arcydzieło Jean-Luca Godarda z 1963 roku, zatytułowane Pogarda, z Brigitte Bardot w jednej z głównych ról. Być może jednak nie wszyscy wiedzą o tym, że obraz Francuza doczekał się brutalnie okrojonej wersji, w której ścieżkę dźwiękową Georgesa Delerue zastąpiono muzyką Piero Piccioniego. Jak obie ilustracje mają się do siebie? Co w filmie się zmieniło, co film stracił, a co być może zyskał? Na te pytania spróbujemy odpowiedzieć w dzisiejszym odcinku cyklu.

Witamy w krainie, gdzie wszystko może się zdarzyć! Jeśli myśleliście, że są instrumenty, które do siebie nie pasują albo że przedmioty codziennego użytku nie mają muzykalnej duszy, François de Roubaix pokaże Wam, że się myliliście! Zapraszamy na tournée po świecie największego oryginała muzyki filmowej znad Sekwany!

W drugim odcinku naszego cyklu przyjrzymy się postaci nieobecnej dotąd na naszym portalu, a będącej jedną z najciekawszych indywidualności europejskiej muzyki filmowej XX wieku. Samouk, innowator, mistrz nietuzinkowej aranżacji, pionier elektroniki oraz prekursor domowych studiów nagraniowych; miłośnik nurkowania - pasji która przyczyniła się do jego tragicznej śmierci. Oto François de Roubaix.

Dzięki uprzejmości MovieScore Media mieliśmy możliwość zadania kilku pytań hiszpańskiemu kompozytorowi Victorowi Reyesowi, którego bardzo dobrze przyjęta muzyka z filmu Grand Piano niedawno miała swoją płytową premierę.

Kochacie francuską muzykę filmową? A może jak dotąd nie poznaliście jej dość dobrze? Niezależnie od tego, którą odpowiedź wybierzecie, portal Filmmusic.pl przygotował dla Was coś specjalnego! "SOUNDTRACKOWY TOUR DE FRANCE" to nowy cykl tematyczny na naszej stronie, poświęcony największym kompozytorom znad Sekwany. Począwszy od dzisiejszego dnia, co tydzień będziemy zapraszać Was na kolejne etapy naszej muzycznej podróży. W ten sposób spróbujemy zaznajomić naszych Czytelników z czymś na kształt kanonu francuskiej myśli soundtrackowej. Zapraszamy wszystkich na linię startową i rozpoczynamy zawody!

Starałem się napisać muzykę, która koncentruje się na głównej postaci, za nią podąża. Stąd obsesyjne występowanie interwału, o którym wyżej. Dlatego ten soundtrack nie zmienia się w zależniści od szerokości geograficznej, czy w zależniści od twarzy, którą akurat na ekranie ogladamy. Nie chciałem, żeby muzyka uciekała od Kuklińskiego zbyt daleko. Chciałem by widz miał wrażenie, że możemy być w domu, możemy w Stanach, w Moskwie, czy na morzu, ale wszystko to i tak kręci się wokół Kuklińskiego.

Nadszedł czas na ostatnie podsumowanie minionego roku w muzyce filmowej, na rozstrzygnięcie jaki score, utwór, kompozytor, odkrycie a także gniot zasłużył na szczególne wyróżnienie ze strony naszej redakcji i wirtualną statuetkę Filmmuzy. Jak to zwykle bywa, właściwie w żadnej kategorii nie byliśmy jednogłośni, ale koniec końców udało się wyłonić zwycięzców. Oto nasi wybrańcy roku 2013.

Czerwony dywan, błyski fleszy, luksusowe samochody, eleganckie garnitury i szykowne sukienki... Tak, to już siódma gala Filmmuz – nagród, którymi redakcja naszego portalu wyróżnia najbardziej zasłużonych twórców muzyki filmowej mijającego sezonu! Rok 2013 upłynął nam dwojako: po części pod znakiem rozczarowań, jakimi okazało się kilka długo wyczekiwanych projektów, po części zaś pod znakiem miłych niespodzianek, które w paru przypadkach przyszły z najmniej oczekiwanej strony. Honoru muzyki filmowej broni jednak wciąż grupa uzdolnionych artystów, poszerzona w tym roku o kilku ciekawych, wartych uwagi debiutantów. A jako że Filmmuza zawsze miała dużo sympatii dla młodych kompozytorów, to ich pozycja w tegorocznym zestawieniu jest wyjątkowo mocna. Nie musimy się więc chyba obawiać o to, kto przejmie batutę po starych mistrzach. Zresztą patrząc na ubiegłoroczne dokonania Angelo Badalamentiego, Johna Williamsa, czy Pino Donaggio, widać że starzy mistrzowie na razie nigdzie się nie wybierają.

Po raz kolejny Brian Tyler wziął na warsztat tematykę superbohaterów, nad którymi artystyczną pieczę sprawuje studio Marvela. Także drugi raz z rzędu odnosi on sukces zbierając właściwie same pozytywne opinie na temat swojej pracy. Czy słuszne? O tym przekonacie się czytając rozbudowaną wersję recenzji ścieżki dźwiękowej do drugiej części Thora

Elegancki artykuł na bogatości słownej napisany ku uciesze wszystkich miłośników discopolowej muzyki filmowej.

Wydarzeniem wieńczącym szósty Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie był koncert symultaniczny muzyki z pierwszego Matrixa pod batutą kompozytora Dona Davisa. Zapraszamy na relację.

Ostatni dzień festiwalu, w którym kompozytorzy jeszcze bardziej skracają dystans pomiędzy sobą a widownią. Niewygodne pytania do Abla Korzeniowskiego oraz Trevor Morris zdradza arkana swojej profesji. Zapraszamy do zapoznania się z naszą relacją a już jutro ostatni z serii artykułów, poświęcony Matrixowi na żywo.

Urodziny RMF Classic, chyba jak dotąd najbardziej prestiżowy koncert w historii krakowskiej imprezy, prominentni goście i prawdziwy zastrzyk światowej muzyki filmowej. Wielka Gala naszym okiem i uchem.

Trzeciego dnia 6. Festiwal Muzyki Filmowej działo się także sporo. Oprócz Wielkiej Gali na 10-lecie RMF Classic, którą bliżej przedstawimy w kolejnym artykule, byliśmy na dwóch konferencjach i mieliśmy możliwość porozmawiać bliżej z dwiema gwiazdami festiwalu. Oto nasza relacja.

Drugiego dnia 6. Festiwal Muzyki Filmowej rozkręcił się na dobre. Fani mieli możliwość uczestniczenia w konferencjach z gwiazdami Festiwalu: Alberto Iglesiasem i Donem Davisem, zaś wieczorem odbyły się dwa nietuzinkowe koncerty, poświęcone muzyce Ernsta Reijsegera i Valgeira Sigurðssona. Z racji obszerności materiału w tej części relacji zapraszamy do lektury naszych zapisków z dwóch awangardowych koncertów.

Drugiego dnia 6. Festiwal Muzyki Filmowej rozkręcił się na dobre. Fani mieli możliwość uczestniczenia w konferencjach z gwiazdami Festiwalu: Alberto Iglesiasem i Donem Davisem, zaś wieczorem odbyły się dwa nietuzinkowe koncerty, poświęcone muzyce Ernsta Reijsegera i Valgeira Sigurðssona. Z racji obszerności materiału w tej części relacji zapraszamy do lektury naszych zapisków ze spotkań kompozytorskich – było niezwykle ciekawie!

6. Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie od początku zapowiadał się jako pole zderzenia różnych kultur muzycznych i różnych sposobów myślenia o muzyce filmowej. I ten zamysł niewątpliwie się udał. Efektem były widowiska przeplatające muzykę filmową głównego nurtu i soundtrackową awangardę; obok brzmień Hollywoodu znalazło się też sporo miejsca dla Europejczyków i gości bardziej egzotycznych; festiwalowa mapa obejmowała Amerykę, Hiszpanię, Islandię, Holandię, zahaczała nawet o Senegal. Zapraszamy do lektury relacji z pierwszego dnia Festiwalu!

Choć tegoroczna, trzecia już edycja Transatlantyku, oferowała wiele atrakcji tak filmowych, jak i muzycznych, fanów ścieżek dźwiękowych elektryzowało tak naprawdę jedno wydarzenie. Koncert z okazji 35-lecia słynnej soundtrackowej wytwórni – Varèse Sarabande miał stanowić powtórkę jubileuszowej gali z San Pedro. Obecni mieli być na nim producent Robert Townson, kompozytor Marco Beltrami i oczywiście pomysłodawca Transatlantyku, zdobywca Oscara Jan A.P. Kaczmarek, zatem i naszej redakcji zabraknąć nie mogło. Zapraszamy na relację z tego wydarzenia.

Nadszedł czas na podanie rozstrzygających wyników wewnątrzredakcyjnego plebiscytu na najlepszy score, utwór, najlepszego kompozytora, największe odkrycie a także najgorszą muzykę filmową roku 2012. W każdej kategorii walka o zwycięstwo była bardzo zażarta i właściwie żaden tryumfator nie może mówić o pewnej i bezproblemowej wygranej. Ostateczne wyniki mogą niejednego zaskoczyć, a prezentują się one następująco...