Najpierw była książka Låt den rätte komma in (u nas jako Wpuść mnie), po której Johna Ajvide Lindqvista określano mianem szwedzkiego Stephena Kinga. Coś w tym jest, bo jakbym chciał porównać styl jaki w tej powieści zaprezentował Skandynaw z twórczością któregoś ze znanych pisarzy grozy, to pierwszym skojarzeniem będzie właśnie King. Podobnie jak u Amerykanina (a może nawet bardziej) mamy tu bowiem rozbudowaną część psychologiczną i dramatyczną, które momentami dominują nad wątkiem horrorowym. W 2008 roku Szwedzi zdecydowali się przenieść na duży ekran książkę, która do tego czasu zdołała zyskać sobie czytelników w sporej części świata, w tym także i w naszym kraju. Scenariusz napisał sam Lindqvist, a obraz wyreżyserował praktycznie nieznany poza ojczyzną Tomas Alfredson. Ekranizacja okazała się nad wyraz udana, dzięki pewnym niezbędnym cięciom i zmianom fabularnym nadając opowiadanej historii jeszcze trochę uroku i tajemniczości. Zważywszy na sukces filmu i liczne nagrody, także w USA, zdziwiło mnie gdy przeczytałem, że ostatecznie Szwecja zdecydowała się wystawić innego kandydata do oscarowej walki. Jeśli to prawda, to szkoda, bo chyba Låt den rätte komma in miałby sporą szansę przynajmniej na nominację. Mimo, że to ciągle horror.
Dostosowuje się do tego oprawa muzyczna, równie oszczędna i subtelna a reżyser w wielu scenach woli zdać się na ciszę, choć nie zabraknie i standardowych horrorowych chwytów, z wejściami atonalnych orkiestrowych fragmentów na czele. Mimo to muzyka nie tylko bardzo dobrze sprawuje się w samym filmie, ale i zostaje w pamięci widza, a to za sprawą ślicznego tematu, któremu parę razy Alfredson pozwoli się rozwinąć i wyjść na plan pierwszy. Na albumie został on określony mianem tematu Eli, choć śledząc jego występowanie w obrazie, to prędzej przypisałbym go Oskarowi, czy po prostu określił jako temat przyjaźni dwójki głównych bohaterów. Te rozważania wszakże nie mają większego znaczenia, bo jakkolwiek by go nie nazwać, temat to po prostu uroczy, subtelny i emocjonalny zarazem. Kompozytor muzyki – dość znany w rodzimej Szwecji Johan Söderqvist (a w Europie nieco rozpoznawany po kilku wyróżnieniach za kompozycję do Brødre z 2004r.) może być dla wielu za sprawą Eli’s Theme muzycznym odkryciem 2008 roku, ale tych którzy trochę mocniej orientują się w muzyce filmowej naszego kontynentu pewnie jego możliwości nie zaskoczyły, tym bardziej iż już jego debiutancki score Agnes Cecilia wyróżniał się urokliwym lirycznym tematem.
W filmie obok score’u Söderqvista pojawia się jeszcze kilka piosenek źródłowych – szwedzki pop/rock z lat 80. (w tym okresie toczy się akcja filmu), który jednak nie znalazł choćby jednego przedstawiciela na albumie. Zastanawiam się, czy jest to podyktowane chęcią zachowania jednorodności stylistycznej i skupieniu się na tym, co najważniejsze, czyli na muzyce ilustracyjnej, czy też wynika to z kwestii prawno-finansowych. Osobiście nie wyrażam jakiejś tęsknoty za tymi utworami, które pewnie nic in plus do oceny finalnej by nie wniosły, niemniej przyznaję, że jedna z nich, występująca w finałowej scenie na basenie, anglojęzyczna Flash in the Night zespołu Secret Service nawet mi się spodobała. Zresztą swego czasu, w roku 1982, był to ponoć hit nie tylko w Szwecji. Jednak mając do wyboru poprzetykanie score piosenkami lub ich totalny brak, zdecydowanie wolę to drugie.
Choć ostateczna ocena muzyki z Let the Right One In nie jest może jakoś nadzwyczaj zachęcająca, to warto sięgnąć po kompozycję Söderqvista, bo nawet jeśli spodoba się wam tu tylko temat, to będzie to aż temat. W czasach kiedy zalewają nas puste i bezbarwne, anonimowe ilustracje, Pozwól mi wejść dzięki temu tematowi mówi własnym głosem i potrafi wyróżnić się czymś pośród innych soundtracków. W czasach, kiedy Hollywood jakoby starało się nam wmówić, że tematyczność nie jest w modzie, że jest banalna i nieatrakcyjna, Johan Söderqvist pokazuje, że wcale nie musimy w to wierzyć.
