Piotr Rubik to postać obok której nie da się przejść obojętnie. Można go kochać, albo nienawidzić. Fani ubóstwiają jego muzykę, przeciwnicy opluwają nazywając ją kiczem i tandetą, orkiestrową wersją dzieł „Ich Troje”. Prawda o Rubiku jest chyba jednak bardziej złożona niż chce tego czarno-biały podział na cacy i bebe. Bo kompozytor to bez wątpienia zdolny artysta, nieźle wykształcony, ze świetnym opanowaniem zasad muzycznego rzemiosła. Ale twórca oratorium Tu Es Petrus, to także mistrz autopromocji, korzystający z najmodniejszych środków marketingowych (Internet), człowiek który doskonale trafił w czas, moment kiedy cała Polska z zapartym tchem obserwowała ostatnie chwile Jana Pawła II, chwile które Rubik uwznioślał swoją muzyką.
Dlaczego zatem portal zajmujący się muzyką filmową bierze się za recenzowanie płyty nie filmowej? Jednym z powodów jest bezczelna chęć skorzystania na popularności artysty… Poważnie jednak każdy kto choć trochę interesuje się polską muzyką filmową bardzo dobrze zdaje sobie sprawę, że Piotr Rubik ma z rzemiosłem ilustracyjnym bardzo dużo wspólnego. I to nie tylko dlatego, że studiował muzykę filmową pod okiem samego Ennio Morricone, ale także dlatego, że stworzył kilka opraw dźwiękowych dla rodzimego kina i telewizji. Co więcej jeśli wsłuchamy się w jego quasi orkiestrowe dzieła w rodzaju „Tu Es Petrus”, bez trudu dojrzymy wyraźne inspiracje techniką ilustracyjną.
Zanim jednak przejdziemy do krótkiej analizy albumu, musimy sprecyzować kilka rzeczy. Otóż samo Oratorium w trakcie niezliczonych koncertów odbywających się na terenie całego kraju, stopniowo ewoluowało. Nie tylko zmienił się jego układ (Inwokacja „Zdumienie” zastąpiło wykonywane na początku Co ma przeminąć), ale przede wszystkim skład solistów, który dziś wygląda następująco Dorota Marczyk, Joanna Słowińska, Maciej Miecznikowski oraz Janusz Radek.
Podstawą niniejszej recenzji jest album zawierający fragmenty oryginalnego wykonania z 6 kwietnia 2004, które miało miejsce w Bazylice Katedralnej w Kielcach. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że nie jest to całość oratorium (brakuje wszystkich tekstów wypowiadanych przez narratora – Pawła Deląga), lecz jedynie dostosowane do długości CD obszerny wybór najciekawszych dokonań. Dla zainteresowanych dodam, że w 2006 roku wydany został również kompletny (i nieco przynudzający) zapis całego Oratorium, już z nowymi solistami.
Chcąc jakoś umiejscowić Świętokrzyską Golgotę na mapie tradycji muzycznej należy ją wrzucić gdzieś między dewocyjne dokonania Marco Frisiny – etatowego kompozytora Jana Pawła II, dbającego o oprawę muzyczną watykańskich uroczystości (Oblubienica i Oblubieniec, Oblubieniec, Przyśpiewka orszaku weselnego), a disneyowskie filmy animowane pełne śpiewanych z aktorskim szlifem piosenek (Trzy krzyże, Uczta weselna w Słupi Nowej). Dla wielu takie połączenie może być trudne do zaakceptowania, jednak wszystkim tym, którzy nie wzdrygają się na takie melanże, Świętokrzyska Golgota przypadnie do gustu, mimo że zbyt wiele oryginalności tutaj nie znajdziemy.
Choć dzieło Rubika jest raczej swoistą orkiestrową wersją poetyki „Ich Troje” to jednak ilość ciekawych tematów, świetne wykonanie, doskonałe partie chóralne i kilka naprawdę niezłych piosenek (Co ma przeminąć, Oblubieniec) może wywołać duże wrażenie. Szczególnie na osobach które z muzyką wykonywaną przez orkiestrę symfoniczną mają jedynie okazjonalny kontakt. Dla wszystkich innych dokonania Rubika będą raczej kolejną gwiazdką, która szybko przemknęła przez firmament wielkiej sztuki. Przemknęła nie wywołując chyba żadnych poważniejszych muzycznych reperkusji.
Inne recenzje z serii:
