jest zrealizowany bardzo dobrze, choć do doskonałości mu trochę daleko.
Petersen ponoć od dawna chciał współpracować z Jamesem Hornerem, ale w przypadku Air Force One twórca Titanica nie miał czasu, więc zatrudniono zastąpionego potem Jerrym Goldsmithem Randy’ego Newmana. Tutaj na szczęście Oscarowy kompozytor miał czas i mówi, że bardzo chciał zilustrować tę historię. Ciekawe, że nie miał już dość katastroficznych historii morskich, chociaż trzeba przyznać, że Titanic na pewno go pokaźnie wzbogacił. Przy Gniewie oceanu wykorzystał jak zwykle pełną orkiestrę i elektronikę. Dodał do tego gitary, akustyczną i elektryczną.
Wydany przez Sony Classical (po wielkim sukcesie Titanica Horner jest „artystą Sony Classical”) album rozpoczyna Coming Home from the Sea. Zapowiada on brzmienie całej ścieżki. Najpierw subtelnie – gitara z rogiem, potem już wchodzi orkiestra. Widać tu jak na dłoni największą zaletę, ale niestety i wadę, ścieżki. Kompozytor stworzył około czterech tematów. Problem polega na tym, że niestety cały czas je powtarza. Oczywiście, nie należy on do mistrzów underscore, ale powtarzanie kilku melodii, niezależnie od tego jakiej one są jakości, przez ponad 70 minut to mała przesada. Trzeba przyznać, że są one świetne, a aranżacja na perkusję, gitarę elektryczną i rogi to coś naprawdę genialnego i należącego do zdecydowanej czołówki w karierze Hornera.
Z oczywistych względów – wiecznego powtarzania tematyki w różnych aranżacjach trudno wymieniać poszczególne przykłady, ponieważ wszystkie utwory są do siebie podobne. Spróbujmy więc dokonać ogólniejszej oceny całości. Jak zwykle James Horner okazał się świetnym orkiestratorem, a przepływ albumu (dosłownie) jest znakomity. Chodzi o to, że jednym z ważniejszych elementów partytury jest wrażenie wiecznego ruchu. Najlepiej to widać po Let’s Go Boys, gdzie smyczki próbują udawać poruszanie się po wodzie. Pamiętam, że w okresie, gdy jeszcze nie znosiłem Titanica, dziwiło mnie, że w ten właśnie sposób nie brzmiała muzyka do filmu Camerona. Mimo mniej lub bardziej kameralnych fragmentów (jak chociażby utwór drugi) co niektórych może zachwycić epicki rozmach. Pomijając jeden z najlepszych pomysłów, jakim jest znana z utworu pierwszego aranżacja tematów na gitarę, perkusję i orkiestrę, wiele tu działających na wyobraźnię fragmentów wręcz krajobrazowych. Dzięki temu oddziaływaniu mamy do czynienia z muzyką ilustracyjną w dobrym znaczeniu tego słowa. Objawia się to nie przez mickey-mousing, ale przez orkiestracje pobudzające naszą imaginację. Działanie w filmie to kwestia zupełnie inna, niestety niektóre najlepsze i najbardziej kreatywne (nie pod względem oryginalności, lecz technicznym) fragmenty najzwyczajniej w świecie tam giną. A szkoda.
Ostatnim utworem partytury jest There’s No Goodbye, There’s Only Love, cytat z filmu, który swoją drogą nadawałby się spokojnie na jeden z typowych Hornerowskich tytułów. Album zaś kończy piosenka Yours Forever w wykonaniu Johna Mellencampa. Trudno mi ją ocenić, bo o ile sama melodia i aranżacja są całkiem ładne, sądzę, że wokal mógłby być nieco lepszy. Ogólnie jest to bardzo dobra ścieżka, którą polecam jednak z pewną rezerwą. Tematy są naprawdę znakomite, ale Horner prawie je niszczy wiecznym powtarzaniem. Poza tym rozczarowuje w filmie, o co kompozytor oskarża Petersena, który miał zmiksować muzykę za cicho (chociaż tutaj James Horner jest dla mnie żadnym autorytetem, niestety). Na albumie jednak świetnie zorkiestrowaną i bardzo jednak klasycznie skonstruowaną (znam kogoś, kto twierdzi wręcz, że kompozytor pisał niejako poza filmem, próbując skonstruować ścieżkę jak symfonię) partyturę uważam za jedną z najlepszych w twórczości kompozytora ostatnich 10 lat.
