Trudno jest kompozytorowi oryginalnej muzyki filmowej „przeżyć” u Malicka. Udało się to w zasadzie tylko Hansowi Zimmerowi. Dotkliwiej z osobistymi upodobaniami muzycznymi reżysera przegrali James Horner, Ennio Morricone i Alexandre Desplat. Kompozytor u teksańskiego twórcy zasadniczo odpowiada za psychologiczne i emocjonalne wpasowanie się w strukturę jego opowieści. Dlatego też Townshend nie miał tu za wiele pola do manewru. Jego muzyka w filmie stanowi tło, atmosferyczny wypełniacz, który ceruje luki pomiędzy fragmentami zazwyczaj repertuaru klasycznego, który Malick – to trzeba mu przyznać – dobiera zawsze z niezwykłą intuicją. Nieco lepiej życie potraktowało Townshenda na wydaniu płytowym, gdzie tylko dwa krótkie fragmenty Bacha oraz Wagnera przerywają około 50 minut muzyki oryginalnej. W miarę dobrze słucha się fragmentów opartych na podłożu skromnej orkiestry. Mam tu na myśli przede wszystkim pastoralne w wymowie, nieco przypominające Cienką czerwoną linię, utwory poświęcone Marinie (Kurylenko), utrzymane w spokojnej zadumie i oparte na dość ładnym temacie. Wyróżnia się szczególnie finałowa, 7-minutowa uwertura, mająca rzekłbym specyficznie słowiański, idyllyczny charakter. Tutaj muzyka Townshenda jest najbardziej klasyczna i ekspresyjna, pokazująca, iż twórca ten ma spory talent i warsztat klasyczny. Powracający jest także motyw 'rozkwitającej’ orkiestry (min. Awarness), bazujący na technikach przynależnych współczesnej muzyce klasycznej (z dominującą rolą instrumentów drewnianych). Jeden z nielicznych, optymistycznych momentów partytury następuje w The Bison, gdy na ekranie widzimy imponujące stado tych amerykańskich żubrów (ale w jakim celu jest ono w filmie, oprócz kontestacji przyrody to nie wiem…). Niezły klimat, z pewną dawką muzycznego napięcia, kompozytor tworzy w Deception. Powyższe stanowi tą bardziej słuchalną część To the Wonder.
Nie sposób nie zatrzymać się na chwilę przy selekcji muzyki klasycznej, której dokonał do swojego filmu Malick, dość skutecznie spychając na drugi albo i na trzeci plan pracę Townshenda. A robi ona wrażenie: Rachmaninow, Dworzak, Berlioz, Haydn, Czajkowski, Szostakowicz. Najbardziej moją uwagę przykuło natomiast użycie, podobnież jak w The New World, Wagnera, a także III Symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego. I chociaż czasami ich wybitnie klasyczny charakter nie do końca trafiał w ramy współczesnej opowieści o trudach małżeństwa oraz związku, zostały wykorzystane w obrazie z wielkim wyczuciem i są znakomitym dopełnieniem zdjęć Lubezkiego. Nie mogło zabraknąć na ścieżce dźwiękowej także stałego fetyszu-sygnału Malicka, czyli wielce klimatycznego cosmic beamu Francisco Lupici.
Hanan Townshend stworzył do nowego filmu autora Drzewa życia adekwatną i nie pozbawioną ambicji ścieżkę dźwiękową, ukazując spory talent oraz technikę użytkową. Nie jestem pewien jak dalej będzie przebiegała jego kariera, ale podejrzewam, że nie będzie (raczej na szczęście) kierowała się w stronę hollywoodzkich produkcji a twórca ten nadal będzie prawdopodobnie kompozytorem wyboru Malicka (aż trzy nowe filmy w post-produkcji). Praca Nowozelandczyka nie daje wiele satysfakcji i nie jest na pewno dla osób, które szukają szybkich, powierzchownych wrażeń w muzyce. Stąd też trudno mu będzie jak na razie zdobyć większe uznanie pośród miłośników gatunku, choć wydaje mi się, że warto śledzić rozwój jego dokonań. Jego wejście na scenę soundtrackową przypomina mi nieco stylistycznie podobną i zagłębioną w klasyce Jaśniejszą od gwiazd Marka Bradshawa, choć tamta ujmowała emocjami i finezją, których tutaj nieco brak. To the Wonder w kwestii muzyki oryginalnej jest przyćmione w filmie przez wybitną klasykę, na płycie nużące i czasami trudne do przebrnięcia (choć z przebłyskami muzycznej klasy), dlatego też bez znajomości filmu nie ma chyba większego sensu się z tą pozycją zapoznawać. Oceny będą nieco surowe, ale wierzę, że Townshend jeszcze mile zaskoczy.
