Dokładnie tak jak eklektyczna jest twórczość rudowłosego frontmana Oingo Boingo, tak zróżnicowany jest tu materiał z jego dokonań z lat 1985-1990. Oczywistym liderem płyty jest suita z Batmana, wykorzystująca muzykę z napisów początkowych, ilustrację pod finałowe rozstrzygnięcia oraz genialne, inspirowane Orffem Descent Into Mystery. Gotyk pełną gębą – można powiedzieć, że Elfman znalazł złoty środek pomiędzy Wagnerem a Herrmannem, a legendarny status tej pozycji dziś nie dziwi. W nieco innych barwach muzycznych jawi się przebojowy, choć o dużo lżejszym charakterze fragment z Dicka Tracy’ego (twórca przyznaje się do inspiracji Gershwinem). Kolejny superheros to Darkman, jeden z bardziej zapomnianych i niedocenianych score’ów Elfmana, z którego jego uwielbienie dla twórczości Bernarda Herrmanna aż się wylewa. Mrok, dramatyzm i typowe dla Elfmana zwariowane, przywołujące od razu atmosferę kina grozy klasy B, orkiestracje. Ciekawostką jest dyrygentura, podobnie jak przy Batmanie, ś.p. Shirley Walker. W podobnych klimatach jest też fascynująca muzyka z filmu fantasy Nocne plemię w reżyserii Clive’a Barkera. Kompozytor obok typowej dla siebie mroczno-romantycznej tonacji orkiestry i chórów, serwuje cały zestaw podszytych karnawałem, dynamicznych aranżacji i etnicznych perkusji. Jest to jeden z moich ulubionych fragmentów Elfmana, z całą stanowczością posiadający pewną magiczną otoczkę, co trudno już powiedzieć o jego współczesnej muzyce… Również karnawałowe klimaty posiada muzyka z Wielkiej przygody Pee Wee Hermana, pierwszej jego kinowej współpracy z Burtonem. Elfman wspomina, że usłyszenie wykonania tegoż przez orkiestrę było jednym z jego najbardziej pamiętliwych doświadczeń… Naturalnie urocze są napisy początkowe z Soku z żuka, jednego z klasycznych dokonań twórcy a i podobać może się długa, utrzymana w bożo-narodzeniowym (choć naturalnie przez niego odbitym w krzywym zwierciadle) klimacie suita ze Scrooged.
Trudno jednoznacznie ocenić wolumin pierwszy Muzyki dla przyciemnionej sali kinowej z uwagi na spory eklektyzm zaprezentowanego tam materiału. Z pewnością muzyczna wartość merytoryczna muzyki mówi sama za siebie. To dlatego Elfman stał się z dnia na dzień gwiazdą gatunku, pozyskując całą rzeszę nowych fanów. I to dlatego muzyka ta pachnie dziś „magią”, której właściwie w dzisiejszej filmówce brakuje. Tak więc i suwenir z przeszłości, ukazujący początki jednego z najoryginalniejszych twórców współczesnej doby, a także pewnego rodzaju sampler. Z pewnością trzeba trochę lubić (a może i kochać) muzyczną ekstrawagancję tego twórcy, by docenić to co tworzył prawie trzy dekady temu. Zawsze zostaje nam jednak również do wyboru jego bardziej poważne, gotycko-romantyczne brzmienie, z kapitalnymi suitami/fragmentami z Batmana, Darkmana czy Nightbreed. Sam muszę przyznać, że w moich początkach fascynacji muzyką filmową nie potrafiłem się przekonać do jego stylu, ale na szczęście po czasie człowiek dochodzi do właściwych wniosków i docenia pewne oczywiste sprawy… :-). Bardzo fajnym „bonusem” związanym z wydaniem są krótkie notki samego kompozytora na temat każdego z utworów czy też filmów, nad którymi pracował, przeważnie jak to u niego bywa podszyte dużym dystansem do samego siebie i naturalnie humorem (również czarnym). Czy warto znać tą kompilację? Myślę, że tak, choćby dla kilku znakomitych fragmentów, dla których nie trzeba zakupywać oddzielnych ścieżek lub w przypadku, gdy niektóre z nich są bardzo trudne do zdobycia albo ich nakład dawno się już skończył. Sporym jej atutem jest to, że znajdują się tu wyłącznie oryginalne kompozycje. Danny Elfman powróci 6 lat później na rynek z woluminem drugim, ale to już temat na inną recenzję…
