Sequel niestety nie zachwyca: score jako taki nie eksploruje nowych obszarów, bezpiecznie kontynuując uciążliwą, rozdrobnioną manierę stylistyczną oryginału; na dodatek w większym stopniu niż poprzednio Newman opiera się na elemencie pastiszowym – w rezultacie ścieżka zatraca swoją indywidualność i inne cechy identyfikacyjne, nieliczne już przecież w części pierwszej. Piosenki z kolei pełnią tym razem mniejszą rolę i nie są już tak pomysłowe, co kiedyś.
Wątki pastiszowe score koncentrują się głównie na stylistyce westernu i orkiestrowego SF lat 80-tych. Copland pojawiał się już w poprzedniej ścieżce, tym razem Newman idzie jednak dalej i szerzej rozwija tematykę dla kowboja Chudego – efektem są wyjęte żywcem z The Red Pony czy The Big Country Morossa skoczne utwory w klimacie americany, z efektownym Jessie And The Roundup Gang na czele. Również astronaucie Buzzowi kompozytor poświęca sporo muzycznej przestrzeni, w zabawny sposób imitując wczesnego Hornera (Battle Beyond the Stars, oba Star Treki) i filtrując go przez własny język ilustracyjny.
Co z nowości? Obok kontynuacji triumfalnego tematu z części pierwszej, Buzz otrzymał przebojową fanfarę heroiczną w klimacie przygodowych ścieżek Alana Silvestriego; dla jego antagonisty Zurga kompozytor przygotował krótki, złowieszczy motyw na dęte, z charakteru również parodystyczny. Jak zawsze u Newmana, pełnoorkiestrowa muzyka akcji stoi na bardzo wysokim poziomie – szczególnie finałowa konfrontacja prezentuje się pod tym względem bardzo efektownie, będąc chyba najbardziej elektryzujacą muzyką instrumentalną, jaką autor napisał na potrzeby serii. Resztę płyty uzupełnia mickey-mousing i szczątkowe elementy liryczne – w zasadzie tylko dla fanów kompozytora.
Rzemiosło Newmana nagrodzone zostało Annie Award, wygrywając z Dinozaurem Howarda, podczas gdy Chicken Run nie było nawet nominowane… Najwięcej wyróżnień zebrała piosenka When She Loved Me – zdobyła Grammy, oraz dwie nominacje: do Oscara i Złotego Globu. Wszystkie moim zdaniem na wyrost. Pomimo dużej plastyczności i przemienności motywów, ścieżka ta była dla kompozytora krokiem wstecz w stosunku do bardzo udanego Dawno temu w trawie; brakuje jej również wyraźniejszego ukierunkowania, cechującego chociażby Potwory i spółkę.
Z drugiej strony, jest to prototypowy Newman – bogaty w pomysły, dobrze synchronizujący się z obrazem, trochę toporny w odbiorze płytowym, ale zyskujący po seansie filmu. Co prawda na tle nowoczesnych Ratatuja czy Wall.E prezentuje się blado i trąci myszką, nie oferuje też niczego konkretnego pod względem artystycznym, niemniej jako klasyczna animowana tapeta spełnia swoją rolę. Nie zmienia to jednak faktu, że Newman w tym wydaniu z grona kompozytorów Pixara ma ofertę najuboższą.
Recenzje pozostałych ścieżek z serii:
