Hans Zimmer

Hans Zimmer urodził się 12 września 1957 we Frankfurcie nad Menem. Jako małe dziecko chodził na koncerty muzyki poważnej, a w wieku 6 lat, jak sam mówi, stwierdził, że chce być kompozytorem. Jego wykształcenie muzyczne to tydzień nauki gry na fortepianie po czym, „nauczyciel zrezygnował”. Rodzice kupili mu syntezator Fairlighta, którym młody adept sztuki kompozytorskiej się bawił.

Skończył studia w Londynie, gdzie na lekcjach gitary poznał Amerykanina Jaya Rifkina, z którym potem zwiążą go przyjaźń i interesy. Znalazł się w wytwórni Air-Edel Studios, dla której pisał jingle. Poznał tam Trevora Horna i Geoffa Downa. Z nimi stworzył zespół The Buggles, który zasłynął utworem Video Killed the Radio Star. Potem występował z grupami Krisma i Ultravox.

W końcu poznał znanego już wtedy brytyjskiego kompozytora Stanleya Myersa (Łowca jeleni), z którym zaczął współpracować. Zimmer odpowiadał za elektronikę, za co Myers uczył go orkiestracji. Pierwszym filmem nad jakim pracowali była Fucha Jerzego Skolimowskiego, potem zrobili serię filmów dla Polaka i Nicolasa Roega. Współpracowali razem przez wiele lat, robiąc wiele różnorodnych projektów, w tym tak znane jak Moja piękna pralnia. Zimmer zaczął pracować sam nad mniejszymi projektami takimi jak Burning Secret czy The Fruit Machine. W końcu przyszedł przełom.

W 1988 Zimmera poproszono o skomponowanie muzyki do wstrząsającego dramatu o apartheidzie w Republice Południowej Afryki Świat na uboczu. Afrykańska partytura Niemca bardzo spodobała się żonie amerykańskiego reżysera z Baltimore, Barry Levinsona, dzięki czemu Zimmer zilustrował słynny dramat Rain Man, za co dostał nominację do Oskara. Posypały się propozycje; ten rok Zimmer był jednym z najbardziej pracowitych w jego karierze. Przy tym filmie także, z powodów kontraktowych, rozpoczął współpracę z Jayem Rifkinem.

Postanowili założyć spółkę Media Ventures, w której zebrali kilku utalentowanych kompozytorów. Spółka ta rozpadła się w 2003 roku, po tym jak Rifkin oskarżył Zimmera o złamanie umowy.

Na początku lat dziewięćdziesiątych Zimmer powoli zdobywał renomę. Zrobił bardzo chwaloną muzykę do dramatu Wożąc panią Daisy, swój pierwszy większy projekt akcji, jakim był Ptaszek na uwięzi Johna Badhama. Dla Johna Schlesingera zilustrował thriller Pacific Heights. Ważnym projektem 1990 roku jest też Fools of Fortune, jedyna jak na razie muzyka, którą Zimmer sam dyrygował. Wielu fanów odkryło go w 1991 roku, kiedy Zimmer zilustrował swoją muzyką Ognisty podmuch, film o strażakach Rona Howarda, gdzie pracował z bardzo dużą orkiestrą, chórem i, jak zwykle, swoją elektroniką. Drugim ważnym projektem tego roku była Thelma i Louise, druga współpraca (po Czarnym deszczu) z reżyserem Ridleyem Scottem. W latach 1992-1993 pracował dość dużo, w tym nad bardzo ostro skrytykowaną komedią Barry Levinsona, Zabaweczki. Najważniejszym projektem tego okresu wydaje się jednak Dom dusz, epicki dramat Bille Augusta, do którego Zimmer zrobił dramatyczną muzykę, która odniosła dość duży sukces komercyjny. Rok wcześniej, zrobił też muzykę do filmu K2, wykorzystano ją jednak tylko w europejskiej wersji filmu (która się trochę różniła od tej, którą wyświetlano w USA) i Zew wolności, kolejnego dramatu o RPA, tym razem Johna G. Avildsena. Od tego czasu Zimmer nawiązał współpracę z wokalistą Lebo M., który sam był uciekinierem z tego kraju.

Przyszedł rok 1994 i słynny Król Lew. Film odniósł duży sukces, w dużej części dzięki muzyce Zimmera (i Marka Manciny). Sam kompozytor dostał za tą partyturę swojego jedynego, jak na razie, Oscara. Dla niektórych znawców gatunku jest to bardzo kontrowersyjna nagroda. Rozpoczął też pracę nad thrillerem Beyond Rangun dla reżysera Johna Boormana. Film i płytę z muzyką wydano w 1995 roku i odniosła bardzo duży sukces komercyjny. Drugim bardzo ważnym projektem Zimmera z tego roku jest Karmazynowy przypływ Tony Scotta, trzecia współraca obu twórców (po Szybkim jak błyskawica i Prawdziwym romansie). Muzyka została przyjęta znakomicie, zarówno przez fanów jak i krytyków. Niektórzy wciąż uznają tą partyturę za najlepszą w karierze Zimmera. Żeby odpocząć od mrocznych filmów akcji, Niemiec zrobił muzykę do komedii romantycznej Dziewięć miesięcy Chrisa Columbusa, jak sam przyznaje, pod wrażeniem narodzin swojej córki (obecnie ma już czwórkę dzieci).

Rok 1996 był znowu jednym z najbardziej aktywnych dla kompozytora. Robił głównie filmy akcji, takie jak Tajna broń czy Twierdza (z którą miał zresztą bardzo mało wspólnego, nawet chciał wycofać swoje nazwisko z filmu, mówiąc, że to nie jego muzyka). Poza tym ponownie współpracował z Tony Scottem (przy Fanie). Jednym z ciekawszych projektów jest też Muppetowa wyspa skarbów, w której we własnym stylu nawiązał do klasyki muzyki pirackiej. Za komedię Żona pastora, w której połączył śpiewy gospel, elementy popowe i orkiestrę, dostał nominację do Oskara. W 1997 został zatrudniony jako szef muzyczny w wytwórni Dreamworks i zilustrował jej debiutancki film akcji – Peacemaker w reżyserii Mimi Leder. Kolejna współpraca (po ) z reżyserem (i przyjacielem) Jamesem L. Brooksem przyniosła mu następną nominację do Oskara.

Kolejnym przełomem w karierze Hansa Zimmera był rok 1998. Zilustrował wtedy dwa wielkie projekty, Księcia Egiptu, animowany debiut Dreamworks i dramat wojenny Terrence’a Malicka Cienka czerwona linia. Oba projekty zostały bardzo dobrze przyjęte i nominowane do Oskara. Zimmer przegrał walkę o obie nagrody. Żałuje zwłaszcza przegranej Cienkiej czerwonej linii, o której mówi, że to jego jedyna partytura, która na Oskara zasłużyła. Całą muzykę stworzył przed pracą na planie i bardzo wpłynęła na następne prace Niemca. Oba projekty były dla niego bardzo ciężkie i, jak mówi, „odebrały mu radość z komponowania”, przez co rok 1999 właściwie sobie odpuścił, skomponował temat do niemieckiego serialu Gliniarze na motorach i pomógł Johnowi Powellowi przy muzyce do Chill Factor.

Na kolejny duży sukces trzeba było czekać do 2000 roku, kiedy Zimmer zrobił muzykę do słynnego Gladiatora Ridleya Scotta. Do współpracy zaangażował kultową piosenkarkę new age Lisę Gerrard, której partytura ta zawdzięcza dużą część swojego sukcesu. Jest to też jedno z najważniejszych dzieł w historii muzyki filmowej, ponieważ zmieniło podejście do muzyki epickiej, w tym momencie będącej jeszcze pod wpływem epiki Miklósa Rózsy i, po części, Jamesa Hornera (Braveheart). Poza tym zrobił jeszcze eklektyczną muzykę do filmu Mission impossible: 2, przy której bardzo dobrze się bawił, określając to jako „zabawę z przyjaciółmi”, kolejny „przyjacielski” projekt jakim była komedia Barry Levinsona An Everlasting Piece, za którą Zimmer wziął tylko dolara i animowany film Dreamworks Droga do Eldorado, przy którym większą część pracy oddał Johnowi Powellowi.

Lata 2001-2002 potwierdziły różnorodność Zimmera. Trzy najważniejsze projekty różniły się od siebie diametralnie. Najpierw klasycystyczny Hannibal, nawiązujący do takich kompozytorów jak Gustaw Mahler czy Jan Sebastian Bach, potem bardzo krytykowana, często wręcz kameralna, partytura do Pearl Harbor (kolejna już współpraca Zimmera z Jerrym Bruckheimerem, któremu najwyraźniej bardzo spodobał się styl Niemca i Media Ventures, czy to pasuje do filmu czy nie), potem eksperymentalny, czasem wręcz przerażający, Helikopter w ogniu Ridleya Scotta (też wyprodukowany przez Bruckheimera zresztą). Rok 2003 Zimmer zaczął od dramatu sensacyjnego o czystkach etnicznych Łzy słońca w reżyserii „młodego gniewnego” (choć nie tak młodego) Hollywood, Antoine Fuquy. Potem przyszła czarna komedia Scotta Naciągacze z Nicolasem Cage i powrót do epiki, jakim był Ostatni samuraj Edwarda Zwicka. Wyciszona, kameralna czasem, muzyka Zimmera zebrała przychylne recenzje od znawców gatunku. Z projektów 2004 roku Niemiec skończył już Króla Artura w produkcji Jerry Bruckheimera i reżyserii Antoine Fuquy, i Thunderbirds, komedię SF dla młodzieży, oparta na słynnym serialu z lat 60. 2005 wiąże się z współpracą z Jamesem Newtonem Howardem przy Batman Begins. W roku 2006 Zimmer skomponował m.in. ścieżkę dźwiękową do dramatu Ask the Dust, kontynuację Piratów z Karaibów oraz thriller Kod Leonarda da Vinci. Rok 2007 zaś rozpoczął dwoma kinowymi hitami: trzecią odsłoną Piratów… oraz pełnometrażową wersja Simpsonów. W 2008 wszyscy z niecierpliwością czekali na kolejną współpracę z Howardem przy następnej odsłonie przygód Batmana w reżyserii Christophera Nolana. Film zyskał fantastyczne opinie, muzyka, zwłaszcza w wydaniu płytowym, już niekoniecznie, ale fani jak zawsze byli zadowoleni. W kolejnych latach Niemiec pokazywał himeryczną formę. Obok przyzwoitych czy nawet dobrych projektów (Incepcja) podpisywał się pod niskiej klasy rzemiosłem, w którym większą część pracy wykonywali za niego jego podopieczni ze studia RCP (Henri IV, Rango, PotC4)

Zimmer znany jest ze swojego żartobliwego, niepoważnego wręcz, podejścia do swojej pracy i samego siebie oraz łączenia elektroniki z orkiestrą. Ma zmysł eksperymentatora i duże wyczucie potrzeb filmu. Jest uznawany za jednego z najlepszych kompozytorów swojego pokolenia.

Dłuższa rozmowa z Hansem Zimmerem na naszym portalu

30 najlepszych utworów Hansa Zimmera zdaniem naszej redakcji – TOP30 Hans Zimmer

Oscar: