Alan Silvestri

Alan Silvestri urodził się 26 marca 1950 r. w Nowym Jorku. Jednakże wczesne lata dzieciństwa spędził w niedaleko położonej od Nowego Jorku miejscowości, Teaneck. Od wczesnych lat Alan zafascynowany był muzyką, mimo że wychowywał się w środowisku, które nie zajmowało się nią, ani nawet interesowało. Mając zaledwie 3 zaczął grać na perkusji ujawniając swoje talenty rytmiczne. Kilka lat później przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie podjął naukę w szkole elementarnej. Należąc do szkolnej orkiestry imał się gry na wielu instrumentach, między innymi: na perkusji, saksofonie, klarnecie i flecie. W wieku 14 lat Alan otrzymał od ojca w prezencie pierwszą gitarę, przy której spędzał później sporą ilość swojego wolnego czasu. W tym też okresie zaczął powoli zastanawiać się nad swoją karierą muzyczną. Nie przypuszczał jednak, że może zostać kompozytorem muzyki filmowej. Nadzieję wiązał raczej z jazzem widząc siebie jako gitarzystę bebopu.

Po ukończeniu szkoły średniej w 1968 roku Alan zdecydował się na wstąpienie do Berklee College of Music w Bostonie, by dalej rozwijać swoje horyzonty muzyczne. W szkole tej spędził jednak tylko 2 lata, ponieważ chciał jak najszybciej zacząć grać. Przeprowadził się zatem do Las Vegas i zawiązał współpracę z bluesowym zespołem Wayne Cochran (“The White James Brown”) i C.C. Riders grając tam na gitarze i razem z nimi podróżując. Na początku lat 70-tych Alan poznał Bradforda Craiga, kompozytora piosenek zaprzyjaźnionego z Qioncym Jonesem, który zatrudnił go do drobnych prac asystenckich przy kilku swoich projektach. Nawiązana w ten sposób sieć znajomości zaowocowała już w 1972 pierwszą poważną ofertą sporządzenia na współ z Craigiem oprawy do niskobudżetowego filmu Gang Dobermanów. Jak wspomina po latach Silvestri, zanim udał się na pierwsze spotkanie z producentem, starał się jak najwięcej dowiedzieć o komponowaniu do filmu, toteż kupił sobie nawet książkę “How To Score A Film” Earla Hagena i spędził nad nią całą noc, czytając od deski do deski. Lektura zapewne przydała się, bowiem bez większych trudności napisał ponad 60 minut muzyki w ciągu niespełna 2 tygodni. Tak oto rozpoczęła się filmowa kariera Alana Silvestriego.

Sukces debiutanckiej kompozycji, Gang Dobermanów wkrótce zaowocował kilkoma nowymi ofertami, między innymi do niszowych obrazów: Las Vegas Lady oraz Niesamowite Dobermany. W 1976 roku poznał Abe Frasera, który zaczął go uczyć gry na fortepianie. W międzyczasie otrzymał angaż na zilustrowanie jednego odcinka popularnego wówczas serialu Starsky & Hutch. Było to jednocześnie jego pierwsza przygoda z muzyką orkiestrową, co nie najlepiej wspomina sam kompozytor, przyznając: “Nie pracowałem nigdy z orkiestrami symfonicznymi, tylko z małymi lub odrobinę większymi grupami muzycznymi. Zrobiłem więc ten epizod, tracąc przy tym kilka kilogramów i niemalże żonę. W rezultacie muzyka ta wyszła nawet dobrze, choć nie była ona do końca konsekwentna.” Silvestri zrobił jeszcze potem kilka odcinków Starsky & Hutch jednakże potem wycofał się z projektu, wiążąc się natomiast z innym telewizyjnym przedsięwzięciem, serialem CHiPs, na którego potrzeby napisał około 120 godzin rytmicznej, luźnej muzyki. W międzyczasie oddawał się również swojej pasji grania na gitarze aktywnie działając u boku Jimmy’ego Smitha oraz z grupami Mistique i Scherrie & Susaye. Po pięciu latach serial CHiPs zszedł z anten, a Silvestri szukając nowego projektu dorabiał jako pomocnik Marka Snowa w T. J. Hooker. Sporządził nawet indywidualnie oprawę do jednego z epizodów, ale producenci odrzucili ją.

Kariera Alana nabrała rozpędu, gdy w 1983 roku otrzymał propozycję napisania muzyki do filmu Miłość, Szmaragd i Krokodyl, którego reżyserem był Robert Zemeckis. Obraz ten okazał się niezwykle istotna dla kompozytora. Otworzył mu bowiem wrota do dalszej, bardziej obiecującej kariery, a zarazem związał go z samym reżyserem, Zemeckisem, z którym współpracuje po dziś dzień. Wtedy też poznał Jamesa Campbella, który stał się później jego nadwornym orkiestratorem aż do filmu Rykoszet po którym miejsce to zajeli: William Ross, Mark McKenzie oraz David Slonaker. Pisząc Miłość, Szmaragd i Krokodyl Silvestri nie stronił od różnego rodzaju eksperymentów odkrywając przy tym ogromne możliwości elektroniki.

Znajomość z Zemeckisem okazała się bardzo korzystna. Ten bowiem zareklamował kompozytora Spielbergowi, który produkował właśnie film Fandango, toteż Silvestri prędko został zaangażowany. Problemów przysporzyło mu jednak widmo komponowania muzyki na pełną orkiestrę, z czym ostatecznie poradził sobie całkiem dobrze, do tej pory sentymentalnie wspominając tamtą ciężką, ale owocną pracę: “To było niczym tworzenie kryształu (…) jedna z moich najbardziej cudownych chwil życia. Myślę, że na zawsze partytura ta pozostanie moją ulubioną…”. Udowadniając swoją umiejętność tworzenia ciekawych, orkiestrowych prac, Silvestrii szybko zyskał zainteresowanie w branży. Mimo, że z orkiestrowym pisaniem Silvestri oswoił się stosunkowo szybko, nigdy nie rezygnował z eksperymentowania z brzmieniami elektronicznymi, czego doskonałym przykładem są partytury do Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego, Oddział Delta, Bez Litości oraz Lot Nawigatora. Powodem tego były nie tyle ograniczone fundusze co niektórych produkcji, ale raczej czysta chęć wzbogacenia symfonicznych instrumentów o nowe formy muzycznego wyrazu.

Stymulatorem rozwoju kariery były nadal kontakty zawodowe z Robertem Zemeckisem, który zatrudnił Alana do swojego kolejnego filmu, Powrót do Przyszłości. Zarówno film jak i muzyka oraz ich sequele okazały się wielkim hitem wynosząc obu artystów na wyżyny. Nie bez przesady można by stwierdzić, że u boku Zemeckisa, Silvestri pisał jedne ze swoich najlepszych partytur, wśród których wyszczególnić należy Co Kryje Prawda, Forrest Gump, Kontakt jak również Ekspres Polarny. Kluczem do podboju Hollywood była jednak wspomniana wyżej partytura z Back to the Future, dzięki której Alanem Silvestrim zainteresowało się wielu producentów i reżyserów trudniących się w kinie familijnym i akcji. Następnym wielkim sukcesem kompozytora stał się Predator, który przez wielu fanów uważany jest do tej pory za jedną z najlepszych prac w karierze muzyka. 2 lata później napisał on oprawę do sequela tegoż filmu. Częste udzielanie się w kinie przygody i akcji wykrystalizowała u niego specyficzny język muzyczny, oparty na żywiołowej grze dęciaków oraz wzmożonej pracy sekcji perkusyjnej od czasu do czasu wspieranej elektroniką.

Filmografia Silvestriego z roku na rok zapełniała i zapełnia się nadal kolejnymi tytułami z gatunku przygody i akcji. Wśród nich wyszczególnić można między innymi: Młode Strzelby 2, Sędzia Dreed, Szybcy i Martwi, Wulkan, Tomb Raider 2. Ostatnio kompozytorem zainteresował się również reżyser Stephen Sommers, dla którego napisał między innymi partytury do: Mumia Powraca i Vana Helsinga. Muzykę Alana również usłyszeć możemy w różnego rodzaju animacjach i filmach dla najmłodszych takich jak: Kto Wrobił Królika Rogera?, Stuart Malutki, Lilo i Stitch, Dżungla oraz Ekspres Polarny.

Twórczość Alana Silvestriego doceniana była wielokrotnie. Nominowany był do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za partyturę do Forresta Gumpa, a także za piosenkę “Believe” pochodzącą z Ekspresu Polarnego. Wyróżniony został Saturnami za Powrót do Przyszłośći, Predatora i Vana Helsinga. Otrzymał również kilka nominacji do Grammy (Forrest Gump, Powrót do Przyszłości, Kto Wrobił Królika Rogera?), a także statuetkę za Cast Away. Kilkakrotnie nominowany był również do nagrody Złotego Globu jednakże żadnej nie otrzymał.

Alan Silvestri wraz z żoną Sandrą i swoimi dziećmi mieszkają w Kaliforni. W wolnych chwilach kompozytor lubi spacerować po swoim rancho i doglądać prac w winnicy. Artysta bowiem oprócz zajmowania się muzyką filmową produkuje również własnej marki wino.

NAGRODY:

Saturn: