Jan A. P. Kaczmarek

Jan A. P. Kaczmarek urodził się 29 kwietnia 1953 roku, w Koninie. Początkowo nie wiązał swojej przyszłości z muzyką, dlatego podjął studia prawnicze. Zamierzał zostać dyplomatą, lecz musiał zrezygnować z tych planów ze względów politycznych. Punktem przełomowym w jego życiu okazała się praca w teatrze Jerzego Grotowskiego. Początkowo pisał muzykę do stronniczego politycznie Teatru Ósmego Dnia. Potem założył własny zespół kameralny zwany Orkiestrą Ósmego Dnia. Już w 1982 roku, po swoim pierwszym tournee w USA nagrał wraz ze swoim zespołem dla rezydującej w Chicago, niezależnej wytwórni Flying Fish Records swój pierwszy, debiutancki album „Music For The End”.

W 1988 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, by podjąć współpracę z Savitor Records. Po nagraniu kolejnych swoich płyt dla tej wytwórni zamieszkał na stałe w USA.
Zanim jednak rozpoczął karierę w filmie pełnometrażowym komponował ścieżki dźwiękowe do dokumentów, filmów animowanych i przedstawień teatralnych, takich jak Dziady i Nieboska komedia. Samodzielnie wyreżyserował trzy spektakle multimedialne: Symfonia solo, Wieża Babel i najsłynniejszy z nich: Czekając na kometę Halley’a.

Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych Kaczmarek przeszedł metamorfozę stając się kompozytorem muzyki filmowej. Zaczynał od obrazów takich jak Białe małżeństwo (1993), czy Podwójne wcielenie (1993) . W 1995 roku napisał partyturę do obrazu Agnieszki Holland Całkowite zaćmienie. Od tej pory artyści rozpoczęli współpracę, która zaowocowała jeszcze dwoma filmami: Plac Waszyngtona (1997) – jedno z najpiękniejszych jego dzieł muzycznych i Trzeci cud (1999). Współpracował także z reżyserem Jerzym Kawalerowiczem, komponując muzykę do Quo Vadis (2001).

W roku 1999 napisał muzykę do filmu Maxa Faerberboecka Aimee i Jaguar a jego soundtrack cieszył się taką popularnością, że przez pierwsze sześć tygodni od jego wydania znajdował się na liście bestselerów niemieckiego rynku muzycznego. Dwa lata później na prośbę Janusza Kamińskiego napisał niezwykle mroczną i klimatyczną partyturę do jego debiutanckiego filmu Stracone dusze. Kolejny projekt kompozytora – Niewierna (2002) jest uważany za jego największe osiągnięcie muzyczne.

Jan A. P. Kaczmarek był wielokrotnie nagradzany za swoją pracę. Po skomponowaniu muzyki dla Chicago´s Goodman Theatre i Los Angeles Mark Taper Forum, Jan zdobył dwie prestiżowe nagrody New York Theatre: Obie i Drama Desk Award (1992), za muzykę do spektaklu Tis’ Pity She a Whore, reżyserowanego przez JoAnne Akalaitis dla The New York Shakespeare Festival / Public Theatre. Muzyka z Quo Vadis została uhonorowana statusem „Platynowej Płyty” (w ciągu jednego tygodnia sprzedano aż dwadzieścia tysięcy egzemplarzy albumu). Pod koniec 2004 został nominowany do Golden Globe za partyturę do swojego najnowszego filmu Marzyciel, a dwa miesiące później dostał za niego Oscara. Także BAFTA doceniła twórczość Kaczmarka nominując go do The Anthony Asquith Award za osiągnięcia w dziedzinie muzyki do Marzyciela.

Kaczmarek mimo stosunkowo krótkiego doświadczenia kompozytorskiego wyrobił sobie niezwykłą reputację w środowisku filmowym. Znany jest z niezwykłego zaangażowania przy swojej pracy. Sam kompozytor wyjaśnia: „Granie i komponowanie było dla mnie jak religia, a następnie stało się zawodem”. W roku 2004 założył “Instytut Rozbitek”, którego celem jest zrzeszanie i wspieranie młodych artystów (scenarzystów, reżyserów, kompozytorów) w ich dążeniu do realizacji swoich planów życiowych. Obecnie Jan A. P. Kaczmarek mieszka wraz z żoną i czwórką dzieci w Los Angeles.

NAGRODY:

Oscar: