Barwna młodość André Hosseina, urodzonego jako Aminoullah Husseinov, wpisana była w historyczne wydarzenia pierwszej połowy XX. wieku. W żyłach André płynęła perska (po matce) i azerska (od stron ojca) krew. Urodzony w Samarkandzie młody Hossein pierwsze kontakty z muzyką zawdzięczał swojej matce. W dalszej kolejności André – jeszcze jako dziecko – udał się na studia do Moskwy, przerwane przez Rewolucję Październikową w 1917 roku. Artysta musiał wyemigrować i osiadł w Niemczech, studiując na konserwatorium w Stuttgarcie, Tybindze oraz Berlinie. W 1927 roku przeniósł się do Paryża i tamtejszego Paryskiego Konserwatorium, gdzie kontynuował studia kompozycji i orkiestracji. Tam też poznał i poślubił swoją żonę, Annę Minevskaję – Ukrainkę żydowskiego pochodzenia, pochodzącą z Kijowa. W tym samym roku na świat przyszedł ich syn, Robert, późniejszy aktor i reżyser. André Hossein pozostał we Francji już do końca swojego życia.
Jako artysta Hossein mocno inspirował się perską kulturą i muzyką. Specjalizował się również w tradycyjnym perskim instrumencie strunowym o nazwie tar, na którym grał od dziecka. Był autorem licznych kompozycji z gatunku muzyki poważnej i baletowej, m.in. koncertów fortepianowych, trzech symfonii (w tym Symfonii dla Persepolis), pięciu baletów (w tym baletu Szeherezada z 1975 roku). W swojej muzyce fortepianowej często wykorzystywał tradycyjne perskie tematy. Wyznawał zaratusztrianizm, tradycyjną religię z regionu obecnego Iranu.
Związek Hosseina z kinem nastąpił głównie za pośrednictwem jego syna, który w połowie lat 50-tych zadebiutował jako reżyser i pozostawał w swoim zawodzie aktywny do lat 70-tych. André Hossein napisał muzykę do wszystkich filmów Roberta z tamtego okresu, w tym do głośnego thrillera Wampir z Düsseldorfu. Oprócz komponowania na życzenie syna, Hossein napisał również ścieżkę dźwiękową do Szeherezady z Anną Kariną w roli głównej oraz do dramatu La Menace Gerarda Oury’ego (znanego z popularnych komedii z Louis de Funesem). W tym ostatnim występował zresztą w jednej z ról jego syn Robert. W 1982 roku, wraz z krótkim powrotem Roberta na stołek reżysera, Hossein skomponował – do spółki z Michelem Magne – ścieżkę dźwiękową do ambitnej ekranizacji Nędzników Victora Hugo. Łącznie był autorem prawie trzydziestu ilustracji filmowych.
André Hossein zmarł w Paryżu, 9 sierpnia 1983 roku. Choć jako kompozytor muzyki poważnej był piewcą swojej rodzimej kultury, na potrzeby ilustrowanych filmów zmieniał się w muzycznego kameleona. Obrazy Roberta Hosseina są w związku z tym opatrzone ścieżkami mocno osadzonymi w tradycji jazzowej, tak modnej na przełomie lat 50-tych i 60-tych. Filmową twórczość kompozytora charakteryzują więc melodyjne, swingujące tematy o niemal tanecznych charakterze. Pewnym wyjątkiem na tym tle pozostają dwa westerny w dorobku Hosseinów: Le goût de la violence, muzycznie utrzymany w konwencji latynoskiej piosenki, oraz inspirowany dorobkiem Dimitri Tiomkina i Ennio Morricone Une corde, un colt. Na uwagę zasługuje również – bliska historycznie kompozytorowi – filmowa biografia Grigorija Rasputina (J’ai tué Raspoutine), do której Hossein stworzył jedną ze swoich najlepszych ilustracji, czerpiącą w pięknej, dramatycznej manierze ze wschodnioeuropejskiego folkloru.
