„Funkowy Francuz”, kompozytor, aranżer, dyrygent i autor piosenek. Od szóstego roku życia pobierał edukację muzyczną. Składały się na nią lekcje harmonii, kontrapunktu, dyrygentury, chorału gregoriańskiego oraz gry na fortepianie i organach kościelnych. W wieku 14 lat Michel zainteresował się jazzem, zajął się aranżacjami oraz grywał w lokalnych zespołach. Swoich zainteresowań nie porzucił nawet w czasie służby wojskowej.
W 1961 roku Colombier dostał pracę u popularnego kompozytora muzyki filmowej, Michela Magne jako jego tzw. ghost writer. Po roku młody artysta, dzięki rekomendacji Magne, otrzymał posadę dyrektora muzycznego w wytwórni Barclay Records, gdzie zaaranżował m.in. pierwszy angielskojęzyczny album Charlesa Aznavoura. Nawiązał również owocną relację zawodową z legendą francuskiej piosenki, Serge Gainsbourgiem. Kolejnym przełomem w karierze Michela było zafascynowanie sceną taneczną – w efekcie kompozytor miał szansę współpracować z najbardziej prominentnymi wykonawcami swoich czasów (m.in. Michaił Barysznikow). W tym okresie napisał również muzykę do widowiska scenicznego Le bourgeois gentilhomme, adaptując XVII-wieczną komedię-balet Jeana-Baptiste Lully’ego i nadając jej współczesne, bardziej popowe brzmienie.
W 1968 roku Colombier przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie stworzył m.in. Wings, określane jako „pierwsza popowa symfonia” tudzież jako „pierwsze rockowe oratorium”, wykonywane przez zespół rockowy oraz chór i orkiestrę paryskiej Opery. Dzieło to było wielkim sukcesem, docenionym przez międzynarodową prasę i nagrodzonym trzema nominacjami do nagrody Grammy. Sam artysta uważał album za swoje największe dokonanie.
Przygoda Colombiera z kinem zaczęła się jeszcze w Europie, w pierwszej połowie lat 60-tych. Miał okazję komponować dla największych gwiazd ówczesnego ekranu: Alaina Delona, Jeana-Paula Belmondo, Catherine Denevue. Na szczególne odnotowanie zasługuje obraz Pokój w mieście Jacquesa Demy’ego: legendarny nowofalowy reżyser zaprosił Colombiera do współpracy pod nieobecność swojego stałego partnera, Michela Legranda. Musicalowe przedsięwzięcie okazało się być dużym sukcesem, otrzymując dziewięć nominacji do nagrody Cezara, w tym dla kompozytora za „Najlepszą muzykę”.
W latach 80-tych mieszkającym w Los Angeles Colombierem zainteresował się Hollywood. W efekcie angielskojęzyczny dorobek filmowy Francuza jest dość pokaźny, choć artysta nigdy nie zdobył tam renomy na miarę wspomnianego już Legranda. Colombier pracował m.in. przy autobiografii Prince’a (Purpurowy deszcz), komedii przygodowej Złote dziecko z Eddiem Murphym (gdzie skomponował zastępczy score w miejsce odrzuconej muzyki Johna Barry’ego), kryminalnym Gliniarzu z Jamesem Woodsem oraz przy wielu innych, zapomnianych już trochę amerykańskich filmach.
Z biegiem lat jego aktywność w kinie francuskim zmalała, choć warto odnotować, że w 1996 roku Colombier nagrodzony został długo oczekiwanym Cezarem za muzykę do filmu Eliza (wraz z naszym rodakiem Zbigniewem Preisnerem), inspirowanego piosenką, którą przed laty Colombier napisał wspólnie z Gainsbourgiem. Francuz stworzył także ścieżkę dźwiękową do jednej z animacji poświęconych przygodom Gala Asteriksa. Ostatnim kinowym filmem fabularnym kompozytora był Rejs w nieznane Guy’a Ritchiego z 2002 roku.
Colombier, jak wielu francuskich kompozytorów swojego pokolenia, był artystą niezwykle wszechstronnym, doskonale adaptującym się do nowych prądów muzycznych obecnych w kinie, jak i w szeroko rozumianej muzyce rozrywkowej. Dlatego nikt nie powinien zdziwić się, gdy obok typowo symfonicznego idiomu usłyszy u Colombiera jazz, funk, electropop, syntezatory w stylu Morodera i Faltermeyera… I chyba to właśnie z tych nowoczesnych, przebojowych brzmień Francuz zagranicą był najlepiej znany.
Michel Colombier zmarł 14 listopada 2004 roku w wieku 65 lat w swoim domu w Santa Monica, po sześciomiesięcznej walce z rakiem.
Nagrody:
- Cezar:
- 1996 – Élisa (+Zbigniew Preisner, Serge Gainsbourg)
Nominacje:
- Cezar:
- 1983 – Une chambre en ville
- Złoty Glob:
- 1986 – White Nights
- Saturn:
- 1985 – Purple Rain
- Grammy:
- 1985 – Against All Odds (nominacja współdzielona z innymi artystami)
- CableACE Award:
- 1988 – Florida Straits