Michel Legrand pochodzi z rodziny o tradycjach muzycznych, jego ojciec Raymond Legrand był kompozytorem i dyrygentem, zaś matka Marcelle der Mikaelian siostrą dyrygenta Jacquesa Héliana. W dzieciństwie od czwartego roku życia Michel uczył się gry na fortepianie, jednak – jak wspomina – nudziło go to, czuł się samotny i nieszczęśliwy. Dopiero podjęcie edukacji w paryskim konserwatorium otworzyło mu oczy na piękno muzyki; poczuł, że jest wśród ludzi, którzy go rozumieją. W konserwatorium przebywał przez 7 lat (1943-1950), zdobywając liczne wyróżnienia na polu kontrapunktu, teorii muzyki, fugi i fortepianu.
Odkrycie jazzu przez młodego Michela nastąpiło za sprawą koncertu Dizzy’ego Gillespie w 1945 roku. Wkrótce po opuszczeniu konserwatorium Legrand, już wówczas multiinstrumentalista, otrzymał pierwsze oferty ze świata piosenki, zaś w 1954 roku nagrał album z adaptacjami wielu znanych francuskich numerów, zatytułowany I Love Paris. Efekt: 8 milionów sprzedanych kopii. W latach 50-tych Legrand koncertował m.in. w USA, gdzie miał okazję współpracować z takimi sławami, jak Miles Davis czy John Coltrane, oraz w ZSRR, gdzie poznał swoją przyszłą żonę. Zaczął również komponować piosenki, z których pierwszym sukcesem był La Valse des Lilas. Na przestrzeni swojej kariery Legrand stał się jedną z najbardziej prominentnych postaci europejskiej piosenki i jazzu: komponował, śpiewał, akompaniował, zbierając wokół siebie znakomitych artystów i odnosząc liczne sukcesy artystyczne i finansowe. Jego utwory coverowali Frank Sinatra, Tony Bennett, Henry Mancini i wielu, wielu innych…
Spośród najsłynniejszych piosenek Francuza sporo napisane zostało na potrzeby kina. Początki przygody Legranda z kinematografią datują się na rok 1955, kiedy – pod nazwiskiem Lucien Legrand – skomponował on ścieżkę dźwiękową do filmu Les Amants du Tage Henriego Verneuila. Nie minęło dużo czasu, by Michelem zainteresowali się twórcy francuskiej Nowej Fali: Jean-Luc Godard, Agnès Varda, François Reichenbach, Claude Lelouch oraz Jacques Demy. To właśnie ostatni z nich, Demy, miał zainspirować Legranda do stworzenia jego najsłynniejszych filmowych dzieł: musicali Parasolki z Cherbourga oraz Panienki z Rochefort, które wypromowały kilka piosenkowych hitów (m.in. I Will Wait For You) i przyniosły francuskiemu kompozytorowi międzynarodową sławę (nominacje do Oscara). Kompozycje te były swoistym przełomem na gruncie kinowego musicalu – wszystkie dialogi były bowiem śpiewane. Legrand i Demy na przestrzeni blisko 30 lat spotkali się na planie aż 10 filmów; ich współpracę zakończyła przedwczesna śmierć Demy’ego w 1990 roku.
By zmienić otoczenie, w roku 1968 Legrand wraz z rodziną przeprowadził się do Los Angeles. Już w początkach pobytu w USA Francuz pokazał się z jak najlepszej strony, tworząc wyśmienite kompozycje do filmów Stacja arktyczna „Zebra” oraz Afera Thomasa Crowna Nomana Jewisona. Napisana na potrzeby obrazu Jewisona piosenka The Windmills of Your Mind przyniosła Legrandowi pierwszego Oscara – jednocześnie Francuz tego samego roku otrzymał nominacje do złotej statuetki w dwóch osobnych kategoriach: najlepsza muzyka (Afera…) oraz najlepszy musical (Panienki z Rochefort). Ledwie 3 lata później Legrand odebrał kolejnego Oscara, za score do Lata 1942 roku. Trzecia statuetka stała się faktem w 1984 roku, przy okazji musicalu Yentl z Barbrą Streisand w roli głównej. W międzyczasie Legrand miał okazję współpracować z takimi sławami jak chociażby Clint Eastwood czy Orson Welles, jak również napisać muzykę do przygód Jamesa Bonda (Nigdy nie mów nigdy).
Mimo niezliczonych sukcesów w USA, Francuz nigdy nie porzucił jednak kina europejskiego. Podobnie jak za Oceanem, tak i na Starym Kontynencie jego twórczość filmowa była niezwykle zróżnicowana – od poważnych dramatów, poprzez błahe komedie, do wesołych obrazów przygodowych i kostiumowych. W ostatniej kategorii warto wspomnieć popularnych Trzech muszkieterów Richarda Lestera i Małżonków roku drugiego Jean-Paula Rappaneau, w pierwszej – Miłość w Niemczech naszego rodaka, Andrzeja Wajdy. Stworzył również ilustracje muzyczne do serii filmów animowanych Było sobie życie.
Styl Legranda cechowały zawsze piękne melodie – sam kompozytor rzekł kiedyś, że „melodia jest kochanką, której zawsze będzie wierny”. Oprócz tego Francuz znany jest z doskonałych aranżacji, błyskotliwych partii fortepianowych, a także swobodnego posługiwania się orkiestrą symfoniczną (czego koronnym przykładem może być skomplikowana technicznie, wirtuozerska muzyka do Stacji arktycznej „Zebra”).
Legrand to również – obok Maurice’a Jarre’a – najhojniej obsypany międzynarodowymi nagrodami francuski kompozytor muzyki filmowej. W odróżnieniu od swojego rodaka Georgesa Delerue, który u końca kariery rozmieniał się na drobne w kiepskich amerykańskich produkcyjniakach, Legrand podbił Hollywood i miał okazję pracować z największymi sławami lat 60-tych i 70-tych. Piosenka „The Windmills of Your Mind” w 2004 roku została uznana jedną ze 100 najlepszych amerykańskich piosenek filmowych w rankingu Amerykańskiego Instytutu Filmowego (AFI). Obecnie Legrand pozostaje aktywny: przede wszystkim na scenie muzyki rozrywkowej, ale wygląda na to, że i w świecie kina nie powiedział ostatniego słowa.
Nagrody:
- Oscar:
- 1984 – Yentl (musical)
- 1972 – Summer of ’42
- 1969 – The Thomas Crown Affair (piosenka „The Windmills of Your Mind”)
- Złoty Glob:
- 1969 – The Thomas Crown Affair (piosenka „The Windmills of Your Mind”)
- Złota Palma:
- 1971 – The Go-Between
- 1964 – Les parapluies de Cherbourg
- BAFTA:
- 1972 – Summer of ’42
- Nagroda ASCAP im. Henry’ego Manciniego:
- 1998 – za całokształt kariery
- Australian Film Institute:
- 1991 – Dingo (+ Miles Davis)
- Joseph Plateau Awards:
- 1991 – nagroda muzyczna
- Locarno International Film Festival:
- 2002 – za całokształt kariery
- Palm Springs International Film Festival:
- 2003 – nagroda im. Fredericka Loewe
- Prix Louis Delluc:
- 1964 – Les parapluies de Cherbourg
Nominacje:
- Oscar:
- 1984 – Yentl (piosenka „Papa, Can You Hear Me?”)
- 1984 – Yentl (piosenka „The Way He Makes Me Feel”)
- 1983 – Best Friends (piosenka „How Do You Keep the Music Playing?”)
- 1971 – Pieces of Dreams (piosenka „Pieces of Dreams”)
- 1970 – The Happy Ending (piosenka „What Are You Doing for the Rest of Your Life?”)
- 1969 – The Thomas Crown Affair
- 1969 – Les demoiselles de Rochefort (musical)
- 1966 – Les parapluies de Cherbourg
- 1966 – Les parapluies de Cherbourg (piosenka „I Will Wait For You”)
- Złoty Glob:
- 1984 – Yentl (piosenka „The Way He Makes Me Feel”)
- 1984 – Yentl
- 1981 – Falling in Love Again (piosenka „Yesterday’s Dreams”)
- 1974 – Breezy
- 1974 – Breezy (piosenka „Breezy’s Song”)
- 1973 – Lady Sings the Blues
- 1972 – Le Mans
- 1972 – Summer of ’42
- 1971 – Wuthering Heights
- 1971 – Pieces of Dreams (piosenka „Pieces of Dreams”)
- 1970 – The Happy Ending
- 1970 – The Happy Ending (piosenka „What Are You Doing for the Rest of Your Life?”)
- 1969 – The Thomas Crown Affair
- BAFTA:
- 1975 – The Three Musketeers
- 1970 – The Thomas Crown Affair
- Primetime Emmy Awards:
- 1982 – A Woman Called Golda
- 1972 – Brian’s Song
- Cezar:
- 1985 – Paroles et musique
- 1982 – Les uns et les autres (+ Francis Lai)
- 1981 – Atlantic City
- Grammy:
- 1985 – Yentl
- 1975- The Three Musketeers
- 1966 – Les parapluies de Cherbourg
- CableACE Awards:
- 1987 – As Summer Die
- Złota Malina:
- 1984 – Yentl
