Hugo Friedhofer urodził się 3 maja 1901 roku w San Francisco. W wieku 13 lat zaczął naukę gry na wiolonczeli, następnie studiował harmonię i kontrapunkt na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, by w końcu znaleźć zatrudnienie w People’s Symphony Orchestra. Ożenił się mniej więcej w tym samym czasie, w wieku 19 lat. Równolegle brał udział w wykonywaniu muzyki do przedstawień teatralnych i niemych filmów, zaczął też tworzyć samodzielne aranżacje. Po przeprowadzce do Los Angeles, jego przyjaciel George Lipschultz załatwił mu posadę w orkiestrze wytwórni Twentieth Century Fox (w 1929 roku). Niedługo potem Friedhofer dostrzeżony został przez pracującego dla Warner Bros., stawiającego pierwsze kroki w Hollywoodzie Ericha Wolfganga Korngolda – był to początek jego wielkiej kariery, dzięki któremu młody artysta znalazł uznanie u takich potentatów Złotej Ery, jak Max Steiner i Alfred Newman.
Hollywood cenił w szczególności orkiestacyjne talenty Friedhofera. I choć od początku lat 30-tych kompozytor napisał na potrzeby przemysłu filmowego sporą ilość muzyki (w większości nie otrzymując wzmianki na liście płac), to na możliwość napisania pierwszej samodzielnej ścieżki dźwiękowej musiał czekać aż do 1938 roku, kiedy to zatrudniony został przy The Adventures of Marco Polo. Tak naprawdę jednak sukces tej ścieżki niewiele zmienił w pozycji Friedhofera w Fabryce Snów. Kompozytor dalej funkcjonował przede wszystkim jako orkiestrator i ghost-writer, orkiestrując większość prac Korngolda i ponad 50 Steinera (dobra znajomość języka niemieckiego umożliwiała łatwą komunikację i współpracę z austriackimi imigrantami). Równie często pomagał w kompozytorskich obowiązkach szefowi departamentu muzycznego Foxa, Alfredowi Newmanowi (z którym wspólnie napisał m.in. Znak Zorro, nie trafiając jednak i tym razem do grona nazwisk w czołówce filmu) – to Newman właśnie rekomendował Friedhofera do Przygód Marco Polo, Newman również miał być odpowiedzialny za przyszły jego angaż do Najlepszych lat naszego życia.
Orkiestracje Friedhofera u końca lat 30-tych i w kolejnej dekadzie usłyszeć można było m.in. w takich hitach, jak The Prisoner of Zenda, Gone With the Wind, czy The Adventures of Robin Hood. Ogółem liczbę obrazów, w których pojawiała się jego muzyka i które korzystały z jego aranżacji, szacuje się na grubo ponad 200. Do największych samodzielnych sukcesów Friedhofera jako kompozytora należały The Bishop’s Wife, Broken Arrow, Joan of Arc czy Between Heaven and Hell. W masowej świadomości zapamiętany został oczywiście za sprawą swojego najwybitniejszego dzieła, nagrodzonej w 1947 roku Oscarem ścieżki The Best Years of Our Lives do słynnego filmu Williama Wylera.
Friedhofer cieszył się dużą estymą wśród swoich kolegów. Andre Previn powiedział, że nie było tajników orkiestry, których Hugo by nie znał. David Raksin uważał, że Friedhofer rozumie rolę muzyki filmowej lepiej niż ktokolwiek w Hollywoodzie i że jest najlepiej wykształconym spośród wszystkich kompozytorów. Ceniła go również Akademia Oscarowa, przyznając mu, poza jedną złotą statuetką, 8 nominacji na przestrzeni lat 1944-1958. Sam Friedhofer był jednak osobą bardzo wobec samego siebie krytyczną, Raksin wspominał go jako niepoprawnego pesymistę, którego żadne honory nie mogły przekonać do własnej wartości. W środowisku znany był również z czarnego humoru.
Aktywny w latach 50-tych, w następnej dekadzie użyczał swoich talentów telewizji, między innymi w serialu I Spy. Na początku lat 70-tych przeszedł na emeryturę. Zmarł 17 maja 1981 roku, dwa dni po osiemdziesiątych urodzinach. Na pogrzebie zagrano muzykę Bacha i Brahmsa, ulubieńców kompozytora.
Nagrody:
- Oscar:
- 1947 – The Best Years of Our Lives
- Złoty Glob:
- 1958 – specjalna nagroda za „podnoszenie standardów w muzyce filmowej”
Nominacje:
- Oscar:
- 1959 – The Young Lions
- 1958 – An Affair to Remember
- 1958 – Boy on a Dolphin
- 1957 – Between Heaven and Hell
- 1954 – Above and Beyond
- 1949 – Joan of Arc
- 1948 – The Bishop’s Wife
- 1946 – The Woman in the Window (+ Arthur Lange)
- Laurel Awards:
- 1958 – An Affair to Remember
