Główny punkt programu stanowi obszerny artykuł „Truffaut: muzyczna stopklatka”. Tytuł pochodzi od słynnego znaku firmowego reżysera – występujących w jego filmach stopklatek, przy pomocy których Francuz dokonywał „zamrożenia” kadru i skupiał uwagę widzów na uwiecznionych w ten sposób postaciach ekranowych bohaterów. Pod poniższym bannerem kryje się link do artykułu:
Z racji rozmiarów artykułu, postanowiłem zrezygnować z tradycyjnej formuły stosowanej w poprzednich wstępniakach. Dla odmiany zatem ograniczę go do wymienienia pozycji płytowych, które stanowiły podstawę dla zawartych w artykule wywodów, bądź które umożliwiają zapoznanie się z omówioną na łamach artykułu muzyką (stan na maj 2014 roku).
 |
Bandes Originales des Films de François Truffaut (L’integrale) – płytowy pięciopak wytwórni Milan, zbierający albumy wydane w latach 1993-1995. Jest on najpełniejszym (choć dalekim od kompletności w zakresie poszczególnych ścieżek) przekrojem przez muzykę z filmów Francuza. Całość podzielona jest tematycznie na pięć programów: „Les Aventures de Antoine Doinel”, „Recits Apprentisages et d’Amour”, „Les Films Noirs”, „Les Passions Amoureuses”, „Les entretiens”. Obejmuje tym samym muzykę wszystkich kompozytorów, po których dzieła sięgał Truffaut. Niestety nakład zestawu (podobnie autonomicznych albumów) wyczerpał się lata temu i obecnie dostępny jest jedynie z drugiej ręki, w bardzo wysokich cenach.
|
 |
Le cinema d’Antoine Duhamel – kompilacja wydana przez Universal France w 2002 roku, przedstawiająca przekrojowo dorobek kompozytora Antoine’a Duhamela. Zawiera trzy utwory z Domicile conjugal (brakuje utworów Heureux en menage i Les Charms du Japon). Płyta szeroko dostępna w zagranicznych sklepach, w standardowych cenach.
|
 |
Le cinema d’Antoine Duhamel (vol. II) – druga kompilacja Universal France poświęcona muzyce Duhamela (2005). Uzupełnia wcześniejszy album o dwa utwory z Baisers volés (o jeden mniej niż na pięciopaku Milanu) oraz jeden utwór z La Sirène du Mississippi. W przypadku tego drugiego tytułu jest to jedynie drobny wycinek z obszernej, trwającej prawie godzinę całości. Płyta szeroko dostępna w zagranicznych sklepach, w standardowych cenach.
|
 |
Fahrenheit 451 – nowe nagranie ścieżki Bernarda Herrmanna wykonane przez Moskiewską Orkiestrę Symfoniczną pod batutą Williama Stromberga i wydane przez wytwórnię Tribute Film Classics w 2007 roku. Wyśmienity album, jeden z najlepszych herrmannowskich re-recordingów dostępnych na rynku. Ponad godzina muzyki, uzupełniona ścieżką do Walking Distance (epizod Strefy mroku). Krążek wciąż dostępny w szerokiej dystrybucji.
|
 |
Bride Wore Black – podwójny album, zawierający muzykę Herrmanna do Panny młodej w żałobie Truffauta oraz Twisted Nerve (z gwizdanym tematem rozsławionym przez Kill Billa). Cztery utwory z filmu Truffauta to niestety bardzo niewiele, gdyż muzyki w filmie jest grubo ponad 50 minut. Szerszej prezentacji nigdy jednak nie wydano, jedynie na pięciopłytowym zestawie Milanu można znaleźć suitę zatytułowaną A musical scenario. Najnowsza edycja tego albumu przygotowana została przez wytwórnię Kritzerland w 2009 roku.
|
 |
La Sirène du Mississippi – kompakt wydany przez wytwórnię Milan w 1991 roku. Powtarza on obszerny program zawarty na krążku winylowym w latach 60-tych (jedynie z gorszą grafiką na okładce). Spora ilość muzyki o dość różnorodnym poziomie – od fragmentów znakomitych po niezbyt udane. Album dostępny obecnie jedynie na rynku wtórnym.
|
 |
Georges Delerue dirige le musique de film de Maurice Jaubert – kompilacja wydana na CD przez wytwórnię Disques Cinémusique w 2003 roku. Zawiera nagranie z koncertu muzyki Maurice’a Jauberta pod batutą Delerue, w wykonaniu Madryckiej Orkiestry Symfonicznej (1986). Zawiera suity z filmów Le jour se lève, L’Atalante, Le Petit Chaperon Rouge, Un Carnet de bal, Le Quai des brumes – łącznie ponad godzina muzyki.
|
 |
Suite Française, Intermèdes and other orchestral works – dokonane w 2009 roku wznowienie albumu z 1989 roku, pierwotnie wydanego przez wytwórnię BNL, obecnie przez Disques Cinémusique. Dyryguje Jacques-Francis Manzone, wykonuje Nicejska Orkiestra Kameralna. Na krążku zawarto m.in. muzykę Maurice’a Jauberta wykorzystaną przez Truffauta w Miłości Adeli H. oraz Mężczyźnie, który kochał kobiety. Łącznie 58 minut muzyki Jauberta – w tym utwory koncertowe oraz suity z filmów.
|
